Foritain's Wall-of-Text

Het is weer tijd voor een ervaring ontstaan op dezelfde manier als menig productreview ervoor: “Zou je het leuk vinden eens…” gevolgd door een “Zeker!” gevolgd door het inmiddels toch ietwat te bekende gevoel van “Waar ben ik nu weer aan begonnen”. Overigens iets waar ik in de laatste maand alleen al drie keer last van had: Na een telefoon review kwam het idee iets met een robot grasmaaier te doen, en nu iets met een 3D Printer. Ach joh, het houdt ons van de straat.

Bij het binnenrollen van een mega doos met een 3D printer zweefde in mijn hoofd het idee om ‘a noob’s guide to 3D printing’ te maken. Klinkt leuk, maar ik realiseerde mij dat zelfs dat toch wat meer kennis vereist van dat wereldje dan ik heb om er echt een ‘guide’ van te maken. Gemakshalve gaan we het dus “A noob starts 3D Printing” noemen, want yours truly gaat de komende weken namelijk lekker knutselen met een 3D Printer en stapt die ervaring letterlijk met nul voorbereiding, creatieve ervaring, of inhoudelijke kennis in. Even veel noob, maar 100% less guide. Handig? Nop. Leuk? Hopelijk!



Anyhow, om het leuker te maken gaan we het maar samen met jullie doen, met een beetje interactie, print-het-idee-van die en die, en hopelijk wat andere bronnen van inspiratie. Wij gaan eerst aan de slag met de Inno3D M1 printer, een model die naast PLA (wat je veelal in de goedkoopste modellen) ziet ook in staat is ABS plastic te printen, en verder voorzien is van een verwarmd printbed wat kennelijk een prettige feature is (kennelijk, want f- do I know) en een mooie gesloten behuizing. Het is nog maar zeer de vraag of dit model ook echt naar de Nederlandse markt komt, wel zeker zijn de PLA-only Inno3D S1 printers die straks komen met een richtprijs van ca 649 euro. Te zijner tijd, met hopelijk iets meer 3D Print gevoel in de vingers, zullen we daar dan inhoudelijk wat meer op gaan richten als review onderwerp. Voor nu gaan we kijken of het eenvoudig is om die 3D Print wereld in te stappen als leek. Zelf voelde het in elk geval als de ver-van-mijn-bed show, maar wie weet?

Als echte beginner was ik vooral benieuwd naar hoe complex het nu is om te beginnen met 3D Printen, en of je gewoon vlot wat leuke dingen kan doen. Gezien de printer inmiddels eventjes staat kan ik wel zeggen dat er wat dat betreft weinig eenvoudigers is: een typische AIO kleurenprinter kost meer tijd (en irritatie) om op te zetten en te installeren. Hoewel er ook chique zelfbouw oplossingen zijn laat deze Inno3D zoals vermoedelijk andere kant-en-klaar pakketten weinig aan jou over; uitpakken, stekker erin, filament in z’n gat, en het halve werk is klaar. Power on, driemaal ok, en je kan printen, al lijkt het handig om het kalibratie printje (knopje indrukken, wachten) wel netjes uit te voeren ondanks dat er geen reden was om aanpassingen te maken. Wat toegankelijkheid in elk geval positief verrast.


Letterlijk niks gedaan dus, paar kliks, rol erin, hop

Beginnen met printen bleek ook weinig spannend. Op de SD kaart staat een eenvoudig softwarepakket, daarin kan je ontwerpen importeren (of je ze nu download of zelf maakt) en omzetten naar de juiste format voor jouw printer. Bestandje op de SD kaart zetten, touchscreen aanklikken welk bestand je wilt, en gaan.. of eigenlijk… wachten maar. Weinig moeite, houden we tijd over voor andere reviews, nice! Voor zij die denken dat het allemaal een soort complexe tovenarij is: die zorgen kan je vast wegzetten. Direct vanuit de PC via USB printen is overigens wel mogelijk, maar gezien sommige prints uren duren is het m.i. handiger de printer standalone te gebruiken.



Als toch wel een beetje een geek was een tie-fighter model print natuurlijk een verplichting (het handigste bleek twee helfden te printen, snellijm en gaan), zo ook de Day of the Tentacle Purple Tentacle. Creatief of niet, websites zoals Thingiverse staan vol met kant en klare designs waar je verder niks meer voor hoeft te doen. Met tig complete schaaksets op die sites heb ik wel een vermoeden wat er straks uit de printer gaat rollen. Vanuit het reviewer perspectief is het natuurlijk leuk om eens wat zaken te printen die bij andere producten passen, er zijn genoeg fabrikanten die 3D Print designs leveren om hun producten verder aan te kleden, bijvoorbeeld moederbordaccessories bij Asus, extra knoppen voor de Roccat Nyth muis, accessoires voor je Cooler Master MasterVanAlles, of extra’s zoals een headset holder voor de Core P3 behuizing van ThermalTake (review inc fyi ).








I am.. Groot!

Na de eerste prints kom je echter wel wat uitdagingen tegen. Zo kan je niet lukraak alles printen maar moet je rekening houden met de verticale (van beneden naar boven) opbouw en het feit dat het plastic natuurlijk ergens aan moet hechten. Met rafts en supports werken wordt stap 2 in elk geval, dat doen we een volgende keer. Ook valt op, en ik heb er inmiddels aardig wat ervaringen over gelezen, dat je het liefst aanwezig bent tijdens het printen, soms legt de rol filament zichzelf in een kleine knoop bijvoorbeeld. Eenvoudig om te beginnen: zeker. Helemaal effort-loos alles printen? Nee.

Toch lijkt vooral “Wat gaan we printen” de voornaamste uitdaging voor mensen als wij die met zo’n apparaat aan de slag gaan zonder direct een concreet doel te hebben, normaliter koopt iemand zo’n apparaat toch voor een specifieke reden. En hoewel erg leuk dat we nu nieuwe zelf geprinte eierdopjes hebben vermoed ik dat dat niet de primaire reden zal zijn van de meeste printer koopjes. Ik schat de kans ook niet heel groot dat iemand dit leest en voor e grap meteen zo’n ding koopt, maar probeer eerder de angst weg te nemen bij mensen die er wel over denken, maar wellicht nog denken dat het veel moeite is. Ik kan niet alle printers beoordelen, maar de toegankelijkheid zit hier wel snor wanneer je net door één kopje koffie heen komt voor de hele installatie.


BB-8 cookie cutter, life essentials.


Nieuwe eierdopjes

Omdat ik wel met snelle vingers maar niet met bijzonder veel creativiteit geboren ben (Meneer Jansen die mijn gehele schoolcarrière jaar in jaar uit een 5 gaf voor tekenen want “Hij doet wel zijn best, maar hij is gewoon niet creatief”, jou krijg ik nog wel een keer…), en dat we weinig concrete doelstellingen hebben, bij deze onze vraag: Als jij enkele weken los zou kunnen gaan met zo’n 3D Printer, wat zou –jij- dan printen? Wellicht heb je iets in Sketchup gemaakt dat je graag geprint zou zien (vergeet dan niet dat een model ook wel een beetje 3D printbaar moet zijn), of wellicht heb jij iets anders dat je dolgraag geprint zou willen zien? Laat het weten en de leukste tips en designs gaan wij printen. Ideetjes in een reactie zijn prima, concrete designs kan je mailen naar Foritaindoes3d apenstaart gmail punt com. Alleen links naar grote 3d print design websites worden overwogen, websites van bekende fabrikanten of designs ingezonden in het .stl formaat.

Tech reviewers are an odd kind of people, being one of them I'd say they're often misunderstood. They are above all else a harmless species that, at least from my point of view, generally doesn't actually have much of a clue of what they're doing in the first place (which is actually kind of cute) as opposed to one common misconception that they're all sleek Apple, Samsung, Corsair or *insert other brand here* bought tools. Though I'll admit many of us are indeed tools. As much as I'd like to digress, and if you like that sort of thing you can find some ramblings here, the truth can easily be summed up in one very simple image.

Click to enlarge.



Enjoy your weekend.

Ik dacht oprecht dat het een grapje was, een robot grasmaaier. Maar kennelijk bestaan ze, en kennelijk zijn ze nog eens briljant ook (maar we zullen zien...). Nu zal iedereen die wel eens een robot stofzuiger gezien heeft een redelijk beeld kunnen schetsen van wat een robot grasmaaier doet, en heel complex is het concept natuurlijk niet: automatisch, zonder gedoe, constant je gras gemaaid zien worden door iets waar John Connor ongetwijfeld een lichte hartverzakking van zou krijgen. Ik bedoel, met een 28cm constant draaiend hakmes is zo’n apparaat maar één stukje bewustzijn verwijderd van het verwijderen van je voet en het overnemen van jouw huis.



Ik zet het alu hoedje weer even af. Wellicht denk je “maar dat doe ik zelf toch even”, maar tot zover ik mij heb kunnen laten informeren is één van de aller grootste voordelen dat dankzij regelmatig maaien het gras er gewoon veel mooier bij komt te liggen dan wanneer je elke paar weken weer eens bedenkt dat het toch echt tijd is om het weer bij te werken. Besides, even met je handmaaiertje een klein gazonnetje maaien is vast schattig, maar wanneer we een oplossing willen voor een bijna 800m2 veld zo’n 2000 kilometer verderop wordt dat toch erg lastig. En besides dat, hoe kan je er nu meer als een baas uit zien dan wanneer jij met je voeten omhoog je biertje drinkt terwijl a flippin’ robot je gras verzorgd? Het eerste pluspunt is binnen.

Dus ach, gezien verandering van spijs doet eten, gaan we maar eens zo’n robot geval onder de loep nemen. Eerst een weekje of twee in Nederland om (hopelijk toch) te ervaren wat de meerwaarde van deze 1199 euro kostende Robomow is boven een 699 euro kostend Worx geval van de lokale bouwmarkt, om hem vervolgens de komende maanden aan het werk te zetten op het bijna 800m2 grote veld waar het gras wel groeit maar dus niet iemand frequent in de buurt is.




Even serieus, wie Robomow als merknaam heeft bedacht is ook een baas.




Minpunt 1 is ook binnen: Vechten doen ze niet

Deze specifieke Robomow zou tot 800m2 zijn werk moeten doen, dus dan zullen we ook snel genoeg leren of ze die oppervlaktes niet ietwat optimistisch inschatten. En ja, ik zakte even door mijn stoel toen ik 1199 euro hoorde, of dat zelfs een beetje eenvoudige wel een eurotje of 400-600 kost, maar toen ik hoorde wat het onderhoud via de tuinman kost was ik van die emoties vrij vlot genezen.

Dan de vraag: “waarom een blogje?” Omdat dit iets is waar ik niet dagelijks mee bezig ben, of feitelijk helemaal geen ervaring mee heb, ben ik heel benieuwd naar jullie feedback. Heb jij al een gras geval robot en heb je tips, adviezen of een ervaring die je wil delen? Ik hoor het graag! Benieuwd of het wat is? De maaier is inmiddels aan het werk, en een volledige productervaring mag je binnen een paar weken online verwachten.


Kijk dat super gras eens, try that with your 1080 Ti!

Synology NAS experience part 2 - Installatie

Onder het motto 'verandering van spijs...' gaan we wat andere productbenaderingen proberen dan de gebruikelijke review opbouw. FYI: Dit onderwerp specifiek blijft bewust 'licht' / 'jip en janneke' / toegankelijk. Graag jullie mening over het concept!



Welkom bij deel 2 van onze ‘Synology NAS experience’. Na in deel 1 besloten te hebben om een NAS erbij halen voor centrale dataopslag gaan we nu verder met de installatie van onze Synology NAS. In dit stukje doorlopen we simpelweg wat nodig is om van een NAS-in-verpakking te gaan naar een werkbare netwerkopslag. Voor iemand die normaliter VM in VM in VM parkeert (schuldig!) en zich twintig stappen later afvraagt ‘waarom eigenlijk’ natuurlijk kinderspel, maar ook voor zij die nu denken ‘wat is een VM nu weer??’ is dit prima te doen en dat laat ik graag zien. Laat ik het zo zeggen: Als onze goede vriend Herman (iemand die in geen 10 jaar een pc heeft gebouwd en in het dagelijks leven het liefst met iOS telefoons speelt) een Synology NAS op kan zetten dan kan iedereen het toch?

Met de NAS uit de doos moeten eerst schijven in de NAS worden gezet: Frontje trekken we eraf, we halen een bracket eruit, schijf klikken we zonder te hoeven schroeven in het bracket, en het geheel weer terug de NAS in. Easy enough? NAS aan de stroom, netwerkkabel richting je router, en we kunnen aan de slag.







Nadat we de NAS aanzetten en met de kabel aan ons netwerk hebben gehangen gaan we met de computerbrowser naar find.synology.com . De eerste paar stappen stellen weinig voor: “connect” -> “install now”, even wachten, en we kunnen onze NAS een naam geven en het hoofd account instellen. Wel belangrijke gegevens om goed te onthouden, maar again: so far so easy?



<





Enerzijds probeert Synology de leek niet te veel te overrompelen met tal van instellingen, terwijl relevante opties voor meer veeleisende gebruikers eenvoudig genoeg aan te passen zijn; een prima balans en zo wordt een redelijk complex technisch product eenvoudig toegankelijk.



QuickConnect is één van de mooiste features wat toegankelijkheid betreft. Één van de grote beweegredenen om een NAS te halen is om je data ook op andere locaties te kunnen benaderen. Dat is een handig, veelal onmisbaar onderdeel van de ervaring wat puur technisch gezien niet eenvoudig is, maar met QuickConnect erg eenvoudig wordt gemaakt zonder dat je in je router/firewall hoeft te prutsen. Met een QuickConnect account kan je je NAS benaderen door op elke machine, waar dan ook, naar “jouwnasnaam.quickconnect.to” of naar “quickconnect.to/yournasnaam” te gaan. Ook op mobiele devices is het de makkelijkste manier om gebruik te maken van de Synology mobiele apps, daarover volgt in een volgend stukje wat meer. Voor QuickConnect zal je wel een account moeten maken bij deze stap, en zorg uiteraard voor veilige wachtwoorden gezien dit toegang van buitenaf tot de NAS geeft.




Credit: xkcd webcomic, geweldige reeks voor de geek



<em>(Voor de techies: QuickConnect zet waar mogelijk een direct verbinding op en speelt vervolgens geen rol meer, maar wanneer dat niet mogelijk is functioneert het als relay (SSL beveiligd) om te zorgen dat het ‘gewoon werkt’. Als je zelf in staat bent port forwarding op te zetten is dat m.i. wel aan te raden voor optimale snelheid en het wegnemen van enige security zorg).</em>

We zijn nu ongeveer 10 minuten en één kopje koffie en inmiddels zitten we in onze NAS! QuickConnect werkt namelijk ook binnen je eigen netwerk en zorgt dat je je nooit zorgen hoeft te maken over IP adressen onthouden en dergelijke, je kan de NAS dus gewoon altijd benaderen mits je de QuickConnect naam maar hebt onthouden.

Voordat we echt gebruik kunnen maken van onze opslag moeten we zorgen dat de nieuwe harde schijven die we erin hebben gezet bruikbare ruimtes maakt. Hiervoor maken we een ‘volume’. Een volume is nodig om mappen maken waaraan we vervolgens weer verschillende rechten kunnen geven zodat specifieke mensen er wel of juist niet in kunnen kijken. Op dit vlak kan Synology de ervaring nog wel wat oppoetsen: je wordt er wel direct op gewezen dat er nog geen gedeelde mappen zijn met de vraag of we die willen maken, maar logischer zou zijn als de installatie je simpelweg direct naar het ‘volume’ venster zou brengen, het is tenslotte een onmisbare stap in de installatieprocedure. Maar goed, alsnog eenvoudig zat (Herman had het ook gevonden): We gaan naar de volume pagina en maken er daar één aan. Wederom zien we voldoende mogelijkheden voor de meer-eisende gebruiker, maar veelal zal de snelle ‘quick’ optie ruim voldoen. Selecteer de twee schijven die we hebben ingebouwd en geef aan dat we ‘data protection’ willen. Stel dat er één van de twee schijven kapot gaat kunnen we die vervangen zonder dat we direct alles opnieuw hoeven op te zetten. (Let op: RAID an sich is geen backup, enkel een extra stukje zekerheid, daarover in een volgend deel meer).





Laat de disk check lekker draaien om eventuele problemen op te vangen, die loopt straks gewoon door terwijl we al aan de slag gaan, volg verder ook de suggesties (zoals gebruik van het Btrfs file systeem), en weer een paar tellen later hebben we ons 3TB volume actief en kunnen we gedeelde mappen (Shared folders) maken. Hier kunnen we bijvoorbeeld een map privé (private, blijft een Engelstalig huishouden he) voor onszelf maken, en een map “kids” waar zij hun eigen dingetjes in kunnen zetten, of maak je mappenstructuur zo complex als je zelf wilt.



Per map kan je vervolgens wat opties aanpassen, al lijkt de standaard opstelling voor het gros van de gebruikers prima. Vooral de recycle bin met enkel admin-toegang is prettig voor het geval dat je gebruikers hebt die per ongeluk wat weg gooien, of bijvoorbeeld een zure werknemer hebt die denkt jou even te pesten. Encryptie staat standaard uit maar is wel een optie voor situaties waarin vooral fysieke diefstal van de NAS een beveilingsrisico kan vormen.



Nadat je mappen hebt gemaakt voor verschillende gebruikers maken we in de NAS de gebruikersaccounts aan voor iedereen die er toegang tot dient te hebben, eventueel met e-mail adres gekoppeld (handig voor zakelijk gebruik en bijvoorbeeld wachtwoordherstel) en eventueel ingedeeld in groepen. Vervolgens kunnen we via de instellingen van onze gedeelde mappen aangeven welke gebruikers (of groepen) toegang hebben tot welke mappen.



En that’s it! Gaan we nu naar ons netwerk overzicht in Windows zien we daar netjes onze NAS, de gedeelde mappen, en uiteraard afhankelijk van je rechten de inhoud ervan . Handig voor de leek: rechtsklikken op die gedeelde map -> Netwerkverbinding maken en je kan je gedeelde NAS map gewoon via ‘deze pc’ zien en benaderen.



Download je de DS File app (Goole Play store of Apple store) dan zit je ook binnen een minuut in jouw mappen. Quickconnect naam en gebruikersnaam invullen en gaan. Hoewel de specifieke DS Photo app meer laat doen met je foto's kan je met DS File prima door het gros van je data en plaatjes heenkomen, dingen downloaden, etcetera.





Nu is de installatie wellicht niet iets wat een complete leek helemaal zelf wil doen, zeker niet wanneer zakelijke belangen een rol spelen, maar een complex onderwerp wordt toch erg toegankelijk gemaakt. Zeker als we gaan vergelijken met het opzetten van een Windows Server of een doe-het-zelf NAS oplossing is dit werkelijk kinderspel. Mijn laatste consumenten NAS was een Synology DS411 (Ik meen uit 2010) en vergeleken daarmee is het leuk om te zien hoe ver Synology in al die jaren is gekomen; zowel het inbouwen van een HDD als de software installatie is eindeloos veel eenvoudiger geworden en het concept NAS is daarmee ook echt volwassen geworden. Daarbij zijn vooral features zoals QuickConnect die drempel verlagend werken interessant, een NAS wordt zo een stuk toegankelijker voor de leek. Het is allemaal nog net niet drempelvrij, maar gezien het bovenstaande in minder dan 30 minuten tot stand kwam best een complimentje waardig.

What’s next? Jullie feedback bepaalt welke stappen we verder gaan doorlopen met deze Synology NAS. Hoe dan ook gaan we ons verdiepen wat backup mogelijkheden betreft en gaan we onze eigen ‘dropbox’ of ‘google drive’ opzetten, en gaan we natuurlijk kijken wat de software van Synology nog meer te bieden heeft, maar als je specifieke elementen graag uitgelicht zou zien: laat het ons weten!

Part 1 - Introductie
Part 2 - Installatie

Op bezoek bij .. ASUS

“Wil je wat echt super kei nieuwe really cool shit komen bekijken?” zei de ASUS medewerker, wiens officiële titel “In charge of really cool shit” is, tegen ons.

“Is het een GTX 1080 Ti??”

“Maybe…”

“On my way.”

..en voor we het wisten stonden we in Nieuwegein waar ASUS hun Benelux kantoor is gevestigd. Initieel ietwat teleurgesteld dat het kantoor van ASUS niet 100% Aura compatible is en volledig RGB verlicht, maar gezien we iets later de aller nieuwste trend zouden ervaren is het wellicht maar beter dat ze niet net een vermogen hebben uitgegeven voor #RGBALLTHETHINGS?

Daarbij leid je de aandacht natuurlijk snel genoeg af wanneer je een mega stapel GPU dozen klaarzet.



Enfin, we mochten een kijkje komen nemen omdat ze op het punt stonden om twee gloednieuwe producten uit te brengen. Van de mensen uit het product development team zelf uit Taiwan kregen we een presentatie over de nieuwe ROG XG Station 2, een behuizing voor een externe grafische kaart, en natuurlijk iets waar de welgestelde gamer al even op zit te wachten: een dikke custom GeForce GTX 1080 Ti, niet geheel onverwacht in de ROG Strix OC uitvoering. De productpagina van die kaart staat inmiddels online en alle details zijn daar te vinden, maar de gelegenheid om met mensen direct verantwoordelijk voor het ontwikkelen van die kaart te praten is natuurlijk wel erg tof. Inzicht krijgen in hoe het proces in zijn werk gaat nadat Nvidia CEO Jen-Hsun Huang als een rockstar op een podium zijn aller nieuwste chip de lucht in tilt is heel erg leuk, en laat ik het zo stellen: stevig respect voor de mensen die vanaf dat moment extreme overuren maken om ons binnen afzienbare tijd zo’n nog dikkere uitvoering te kunnen leveren.




Notities maken in stijl... en met chocolade

Één van de onderwerpen die ik persoonlijk interessant vond was de afweging tussen bijvoorbeeld temperaturen en geluidsproductie in grafische kaarten. Waar wij in Nederland zwaar wegen aan stille grafische kaarten zijn er andere delen van de wereld waar lagere temperaturen de standaard zijn voor ‘kwaliteit’. Ik was dan ook benieuwd of ze overwogen om kaarten anders te tunen voor Europa, maar het antwoord lag al klaar: bij dit nieuwe paradepaardje kan je zelf kiezen voor een standaard of ‘quiet’ BIOS naargelang je eigen wensen. Tevens hoop ik dat de suggestie van case modding held en all-round nuchtere Hollander Peter ‘l3p’ Brands om niet langer serienummer stickers op de backplate te plakken snel werkelijkheid wordt.



Het andere product, de ROG XG Station 2, waar de nieuwe ROG Strix GTX 1080 Ti in zat, is niet minder indrukwekkend. Deze externe GPU case welke je open klapt om eenvoudig toegang te krijgen tot je grafische kaart wordt via thunderbolt aangesloten aan je systeem, om zo bijvoorbeeld je ultrabook voor onderweg thuis tot een heus gaming monster om te toveren. Het was mijn eerste hands-on met een externe GPU en ik was vooral onder de indruk van het feit dat je niet merkt dat de GPU niet in maar buiten je PC zit. Uiteraard ben je afhankelijk van de processor van je laptop, en lang niet alle laptops hebben thunderbolt of zijn compatible met externe GPU’s, maar waar ik ergens iets van lag verwacht had lijkt dat geenszins het geval. En dat terwijl het geheel ook nog eens via een beamer stond aangesloten en niet op een ultra snel gaming scherm. Wat hij precies moet gaan kosten is mij niet duidelijk, maar gezien de constructie en gebrek aan schaalgrootte van de productie verwacht ik het woord ‘goedkoop’ niet in de mond te zullen nemen als we dit tzt een keer reviewen.






Even mijn mad Pharah skills laten zien natuurlijk...

Ik had het net al over de nieuwe trend? #PLASMAALLTHETHINGS! De plasma-bar aan de voorzijde van de XG Station 2, overigens ook nog gedeeltelijk instelbaar via de software, doet denken aan de oude plasma bollen uit onze jeugd; vinger erop en giechelen maar. Gaat plasma RGB vervangen? Wie weet, ik kijk in elk geval uit naar losse plasma strips. Al denk ik dat ASUS er inderdaad verstandig aan heeft gedaan om deze XG Station voorlopig toch ook nog maar volledig RGB LED en Aura compatible uit te voeren.



Uiteraard nog even kunnen voelen aan de nieuwe 240Hz gaming schermen, een ontwikkeling welke ik zeker eens tegen de huidige generatie 144Hz schermen af wil zetten; het gat tussen 60 en 144Hz is groot, maar ik kan nog niet beoordelen hoe het voorbij die 144Hz uitpakt. Verder natuurlijk aardig wat moederborden kunnen bekijken waaronder de nieuwe ROG Maximus IX Apex en de X370 Crosshair VI Hero. Mooie bordjes, en gezien ik wel Ryzen processoren in huis had maar nog met een gebrek aan moederborden zat begon een plannetje te broeden om daar wat aan te doen. Met zo’n stapel GPU’s uitgestald, één mobotje meer of minder zouden ze toch niet merken…?





Ook dit beeldje wil ik jullie niet onthouden. Ik zou er te oud voor moeten zijn, maar stiekem vind ik dat soort geeky gadgets gewoon helemaal het einde.



Een ander beeld wat verre van vervelend was was de lieftallige dame die met een stapel pizza’s binnen kwam zetten. Pizza’s, beetje gamen op een dikke externe bak met een gloednieuwe GTX 1080 Ti en hands-on met tal van toffe componenten? Mag volgens mij niet klagen of wel?



En af en toe even lachen voor de foto natuurlijk. Samen met links overclock baas Roger “Oldscarface” van o.a. het Hardware.info Pro OC team, en rechts natuurlijk casemod opperbaas Peter “l3p” Brands, bekend van o.a. de Telegraaf he ... enn 'het Internet', ahem.



Letterlijk stuffed van het eten en mentaal stuffed van alle toffe hardware was uiteindelijk eens tijd om naar huis te gaan, maar uiteraard niet voor het eerder uitgebroede plan in werking te zetten. Vrouwlief, voor zij die het niet weten zijn wij een onafscheidelijk review- en geek-duo, pakte de dikke Strix GPU en maakte een pose, en terwijl iedereen kortstondig was afgeleid kon ik er snel vandoor met die X370 Crosshair VI Hero. Profit! En hoe zorg je dat je een moederbord veilig thuis krijgt?



Zo dus.

Dames en heren van ASUS, dank voor de uitnodiging en het organiseren van een leuke middag!