Foritain's Wall-of-Text

Uiteraard allereerst de beste wensen aan ons beste mede-tweakers! Hoop dat iedereen een beetje is bijgekomen / uitgebuikt / etc.

Nu tijd voor deel 3 van het stukje achtergrond over muizen, ons gebruik daarvan, en in het verlengde het pad naar een betere muisaankoop. In deel 1 bespraken we de manier van vasthouden (en in het verlengde daarvan feitelijk de vorm), deel 2 ging puur over de prestaties, en vandaag in deel 3 pakken we het vangnet erbij om ‘het overige relevante’ wat komt kijken bij het beoordelen van een muis. Het idee is om bewustzijn te creëren op gebied van muizen, en vervolgens een beter overwogen aanschaf te doen. Cooler Master was zo vriendelijk een setje muizen op te sturen met de zeer uiteenlopende eigenschappen die we nodig hebben voor deze stukjes. Variërend van de betaalbare middenklasser met lasersensor (de Mizar) tot de twee optische topmodellen (De MasterMouse L en de Sentinel III, de één ergonomisch en de ander niet) en de vreemde eend in de bijt: de Xornet II.




Van links naar rechts: De Sentinel III, de MasterMouse Pro L, de Mizar en de Xornet II

Voor alle duidelijkheid: Uiteraard voldoet praktisch elke muis wel om een beetje te browsen, we richten ons hier dan ook vooral op mensen die hun muis dagelijks intensief gebruiken. Of het dan om gamen gaat of bijvoorbeeld foto-, video- of design werk maakt niet eens veel uit. Anyhow, nu je uitgevogeld hebt welke manier van vasthouden bij jou past, dus welke vorm je zoekt, en je de keuze hebt gemaakt om wel of niet te investeren in een muis met een ultieme sensor, zou je wellicht denken dat je er bent. Toch moeten we nog even verder nadenken over…

Quality is not an act... (alhoewel, vraag het de marketeer.)

Kwaliteit is een beladen begrip, en even goed cruciaal als complex. Een zwaardere muis voelt, zeker in de hand van de leek, in eerste instantie veelal steviger en ‘betere kwaliteit’, echter belast gewicht de hand en pols ook meer en zegt dat gevoel helaas bar weinig over de daadwerkelijke levensduur. Hoewel gevoelskwaliteit niet onbelangrijk is voor het aankoop-genot, cruciaal als je veel geld uitgeeft, is juist de inhoudelijke kwaliteit van de onderdelen cruciaal, en vooral de gebruikte switches zijn daarbij van belang. Menig gamer zal ervaring hebben met een chique muis die op termijn opeens overal dubbelklikt bij het eenmalig indrukken van de knop. Alle muizen die je in dit stukje ziet bevatten switches van Omron, net als overigens 90% (zo niet 99%) van alle beetje merk muizen op de wereld, en zoals zo’n beetje alles in de wereld kunnen die kapot (en geval van Omron switches ‘overlijden’ ze vaak met een dubbelklik spasme). Het typische geluid en gevoel van Omron zal menig muizer vast ook bekend zijn, echter maken ze deze in zowel prut als top kwaliteit waarbij de meeste mensen op gevoel het verschil niet zullen herkennen; feitelijk merk je dat pas als het te laat is. “20m” Omrons (bijv in de MasterMouse Pro L) gaan zo’n 20 miljoen klikjes mee, terwijl het gros van de muizen “5m” varianten meekrijgt, of varianten zonder levensduur rating, waarbij je na 2-3 miljoen kliks al genoegen moet nemen. Hoewel het lastig in te schatten is hoeveel iedereen klikt is de vuistregel dat een dagelijks actieve muizer de 5 mil wel moeten halen in een jaartje of 2-3; investeren in een muis met kwaliteit switches is dan ook geen gek idee als je een fanatieke gebruiker bent.


De Omron D2FC-F-7N die in eindeloos veel muizen zit. Zonder toevoeging aan het einde hebben die een levensduur van 5m clicks

Gelukkig hebben de laatste paar jaar een trend gezien dat er vanuit de gebruiker veel meer op de daadwerkelijke switchkwaliteit wordt gelet, en de fabrikanten haken daarop in door meer aandacht te besteden aan die kwaliteit in plaats van enkel op het maximale DPI niveau waar ze allemaal zo goed in zijn. Drie jaar geleden was een muis met 20m rated switches zeldzaam, tegenwoordig zijn er verschillende opties vanaf het middensegment. Helaas is er minder aandacht vanuit de consument (en als gevolg de fabrikant) voor de kwaliteit van de secundaire switches (duimknoppen, scrollwiel), elementen waarbij we meer onderliggende fabrikanten tegenkomen en ook uiteenlopende implementaties. Ergens logisch gezien die veel minder worden belast, en het is dan ook zelden een beperking van de levensduur, maar een degelijke ‘click’ en feedback bij het indrukken brengt het kwaliteitsgevoel weer een stuk omhoog. Een budget muis biedt vaak een weinig scherpe en wat doffe ‘tik’ bij dergelijke knoppen, dus de scherpte (cq kwaliteit) van die secundaire elementen dient zeker overwogen te worden.

You must construct additional buttons!

Als we het over switches hebben moeten we ook even de knop layout aanhalen. De meeste muizen hebben tegenwoordig twee duimknoppen, en praktisch allemaal laten ze je ook de functies eronder aanpassen. Wil je meer? Muizen zijn vandaag de dag te koop met eindeloos veel handige, innovatieve of opvallende oplossingen, soms met een vleugje ‘wtf’. ‘Iets meer’ wordt over het algemeen gewaardeerd door all-round gamers of MOBA gamers, ‘veel meer’ zie je over het algemeen gebruikt worden bij MMO gamers. Welke layout ideaal is is persoonlijk, maar ‘meer’ is niet altijd beter gezien knoppen ook in de weg kunnen zitten, of wellicht kunnen MMO gamers wel wat momentjes herinneren waarbij één medespeler de hele raid deed wipen met een ‘oops wrong button’. Wijsheid lijkt dan ook gewoon even te bedenken hoe veel knoppen je echt wilt hebben.

Overigens, een leuke toevoeging in enkele recente muizen is een shift-feature om zo het netto aantal opdrachten te verdubbelen (of andere leuke extra features in de software) zonder extra knoppen te plaatsen. Handig voor die incidentele acties zonder een wirwar aan knoppen nodig te hebben.


De TX knop 'shift' je andere knoppen naar een tweede functie, niet de eerste muis die dat doet, maar wel een handige feature.

Put your coat(ing) on.

Wat coating betreft is er geen ‘goede’ keuze; die is persoonlijk. Slechte keuzes zijn er soms wel, wanneer coatings loslaten vanuit de fabriek, maar dat zijn uitzonderingen. Over het algemeen zal je termen zien als “plastic” en “rubberized” (De compacte Xornet II die je hier ziet is daar één van), waarmee je inderdaad de meeste muizen omschrijft, al combineren sommigen de twee materialen. Rubber voelt wat zachter en wordt in de regel als comfortabeler ervaren, maar het houdt ook viezigheid meer vast en het zegt niets over de daadwerkelijke grip; kunststoffen komen in tig varianten waarbij je soms nog meer grip hebt dan bij een rubberized muis (en ook daar zien we grote verschillen), en soms een spiegelglad model kan hebben. Ook hier geldt dus dat je vrijwel gedwongen wordt reviews te lezen; uit de specs haal je feitelijk niets. Maar maak simpelweg een keuze welk materiaal je fijn vindt, en of je juist een wat gladdere muis of een meer stroeve wilt.


De harde UV coating hier op de MasterMouse S houdt vingerafdrukken en vuil goed weg

Voor mensen die gevoelig zijn voor ‘yucky’ muizen, bijvoorbeeld vanwege zweethandjes, zijn er ook zeker modellen die veel viezigheid afstoten (de UV coating van bijvoorbeeld de Sentinel en MasterMouse zijn daar echt uitstekende voorbeelden van, al kunnen die voor sommigen ook weer wat ‘hard’ aanvoelen). Het verschil tussen zo’n harde afstotende coating en een gemiddelde zachte coating na een aantal maanden is, zelfs met normale handhygiëne, echt fors.

Nogmaals: geen harde goed/fout keuze, wel food for thought.

To be wired, or not to be wired.

Het is niemand ontgaan dat de meeste consumentenmuizen draadloos zijn, en de meeste game muizen bedraad. Simpelweg vanwege de meestal zo’n 10 milliseconde vertraging van een (betere) draadloze muis. Beetje nuance: kijk je de hele actie-reactie chain van gebruiker naar server van een online game en je zit al snel op de 200-250ms en is 10ms niet schokkend, veelal niet eens merkbaar, maar online gamen is een serieuze business geworden en elke paar milliseconden winst die voor het oprapen liggen laat je dan ook niet liggen. Een draadje is voor fanatieke gamers dus veelal geen armoe, maar puur prestatie keuze. Hoewel er, met Logitech voorop, hard getimmerd wordt aan draadloze muizen die op gebied van snelheid geen concessies doen komt die beweging ook niet zonder consequenties; het kost aardig meer (serieuze draadloze game muizen onder de 100 euro zijn een uitzondering), en de kabel ligt er alsnog om regelmatig op te laden; enkel de laatste paar decimeter worden draadloos overbrugd. Hoewel draadloos dus zich langzaam zal gaan aanbieden als alternatief, iets wat natuurlijk al het geval was voor de iets meer casual gamer, is het dus niet heel dat menig gamemuizenbouwer het simpelweg bij een draadje houdt.

Extra's-ordinary

Feitelijk een inkoppertje, maar denk ook even na over de extra features die een muis te bieden heeft. Extra’s in de traditionele zin is een lastiger verhaal tegenwoordig. Waar leuke draagzakjes ooit gebruikelijk waren zien we tegenwoordig vooral de keuze voor kostenbesparingen. Af en toe kom je ze nog tegen, net zoals een chique verpakking (echt een uitzondering tegenwoordig), maar echte luxe lijkt wederom onder de 100 euro nauwelijks nog te vinden Ook een niet heel vreemd element, want het zou mij niets verbazen dat de meeste van die tasjes en verpakkingen vlot de prullenbak in is gegaan. Een handje vol muizen biedt nog wel –iets- extra’s, bijvoorbeeld een extra topcover of sidegrip, een extra setje gliders, optionele gewichtjes, of wat leuke stickers (tja, ze moeten wat he?), maar de praktische implicaties blijven veelal beperkt tot een stukje nuance.


Extratjes zijn leuk natuurlijk, zelfs al brengen ze vooral nuanceverschillen.

Hetzelfde kan je ook zeggen voor de RGB verlichting die tegenwoordig overal en nergens in zit, of bijvoorbeeld OLED features in muizen. Het ziet er heel leuk uit, maar de praktische meerwaarde is beperkt; wie kijkt er naar z’n muis? Uiteindelijk zijn die features, net als menig eerder genoemde extra’s, er eigenlijk vooral om op te vallen in een markt met praktisch oneindig veel keuze. Maar er zijn dan ook zo veel prima muizen te koop van eindeloos veel merken, dat het vrijwel onvermijdelijk is dat fabrikanten toch iets proberen te doen om op te vallen, of in het geval van sommige muizen juist het tegenovergestelde doen; opvallend onopvallende modellen in een markt ruim voorzien in kermisattracties. Gelukkig geeft het ons iets te kiezen zullen we maar zeggen?


RGB LEDjes en een LED venster om je instellingen af te lezen; we kunnen over de praktische waarde discussieren maar het oogt toch leuk

Bij het ‘extra softwarepakket’ zien we veelal wel grote verschillen. Deze pakketten variëren van matig tot super gepolijst, echter is het zeldzaam dat een softwarepakket echt noemenswaardige elementen mist. Heel zwaar weeg ik de software dan ook niet, mits het werkt, maar het kan een aandachtspuntje zijn als je iets unieks zoekt, bijvoorbeeld een muis waarbij de instellingen op de muis zelf worden opgeslagen zodat je hem (met je settings) mee kan nemen. Maar ook dat lijkt tegenwoordig meer regel dan uitzondering.

Buy a mousepad stupid!

Deze is best wel cruciaal, maar het effect van een goede muismat zie ik veelal toch worden onderschat. Je kan muizen met een chique sensor kopen, of uitstekende glij-eigenschappen, maar het prestatieverschil tussen een gemiddeld bureau en een instap muismat is veelal groter dan die tussen goedkopere en duurdere muizen, en zelfs een budget sensor profiteert van een beetje mat. Elke keer als iemand een dikke sensor op een gelakte houten tafel gebruikt sterft er ergens een lieve kleine kitten, dus doe dat gewoon niet als je scherp wilt muizen. Sommige sensoren zijn er uiteraard gevoeliger voor dan anderen, maar in elk geval behaal je optimale prestaties enkel met een beetje muismat. Voor je browsen en excel sheets zal het niet hoeven, maar als je een beetje wilt gamen of ontwerpen pak dan ook een muismatje mee.


Grote matjes, kleine matjes, stop ze zeker -niet- in de wasmasjien. Gewoon een vochtig doekje op zn tijd voldoet

Al is het maar een eenvoudig ding van een tientje of wat, het is bijna altijd beter dan niets. Luxere varianten bieden uiteraard vaak net wat meer kwaliteit, bijvoorbeeld gestikte (of anders afgewerkte) randjes om rafelen tegen te gaan en dus langer mee te gaan, of meer specifieke glijeigenschappen. Zal er hier niet te diep in gaan, maar wellicht een leuk onderwerp voor een vervolg artikeltje?



Afsluitend.

Natuurlijk is er nog veel meer om over na te denken bij je muis keuze dan we in deze drie stukken hebben doorgenomen, maar uiteindelijk blijven veel elementen gewoon 100% subjectief. De één vind grote duimknoppen fijn, de andere heeft liever een plekje om zijn pink te rusten, en zodoende gaat niets boven zelf ervaren. Toch hoop ik dat deze stukjes je hebben geholpen even stil te staan bij je huidige gebruik, en een beetje te sturen wanneer je aan een nieuwe muis toe bent; er komt namelijk heel wat meer kijken bij muizen dan enkel die extreme DPI waardes waar je mee suf gegooid wordt. In elk geval moet het muisreviews beoordelen makkelijker maken!

Feedback of vragen? Laat gerust een reactie achter.

Linkjes:
Deel 1: Gripstijlen
Deel 2: Sensorprestaties
Review-leesvoer :D

Tijd voor deel 2 van het stukje achtergrond over muizen, en ons gebruik daarvan. Vorige keer bekeken we de manier van vasthouden, vandaag bekijken we naar de werkelijke prestaties van een muis, en vooral ook de vraag ‘wat heb je eraan’. Voor een deel proberen we hier informatief te zijn, en voor een deel als ondersteuning bij onze muis reviews zodat de onderwerpen die in de prestatie tabel daar te vinden is eenmalig uitgelegd kunnen worden. Cooler Master was zo vriendelijk een setje muizen op te sturen met de zeer uiteenlopende eigenschappen die we nodig hebben voor deze stukjes. Variërend van de betaalbare middenklasser met lasersensor (de Mizar) tot de twee optische topmodellen (De MasterMouse L en de Sentinel III, de één ergonomisch en de ander niet) en de vreemde eend in de bijt: de Xornet II.

Deel 1 gemist? Spring even terug.




Van links naar rechts: De Sentinel III, de MasterMouse Pro L, de Mizar en de Xornet II

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Een accurate muis is natuurlijk cruciaal voor gaming, maar ook grafisch ontwerpers en zij in andere markten waarbij pixel-precies werken aan de orde is doen er goed aan om een goede muis uit te zoeken; niets is frustrerender wanneer je pijltje ergens anders heen gaan dan je bedoelde. We richten ons hier primair op het gamen gezien die specifieke gebruikers muizen nog zwaarder belasten, maar ook niet gamers moeten de waarde van muis prestaties niet onderschatten. Natuurlijk maakt deze informatie allemaal geen pepernoot uit als je enkel wat sites bezoekt of je mail op je pc doet, dus als je niet verder komt dan dat koop je lekker wat je mooi vindt. Ben je wel gamer of grafische werker en heb je alsnog zoiets van ‘het zal wel’ en zit je niet te wachten op te veel uitleg, dan kan je met een muis met één van de volgende sensoren bijna niet mis: PMW3366, PWM3360, PWM3988 of PWM3310 als fanatieke gamer, en zelfs de mega populaire Avago ANDS-A9800 laser is nog altijd prima voor vrijwel iedereen (muv de echte die-hard fps gamers). Er zijn er meer, maar dit is een mooi uitgangspunt als je geen zin hebt om te veel na te denken.

Nu is er veel te vinden over sensoren, die dingen in een muis die zorgen dat bewegingen goed worden geregistreerd, en hebben de meeste gamers vast wel eens een lijstje gezien met ‘perfecte’ sensoren (waar bijvoorbeeld de MasterMouse Pro L (3360) of Sentinel III (3988) in mogen staan) , of in elk geval een artikel over “laser boo, optisch yay!”. Omdat ik het (muis)wiel niet opnieuw ga uitvinden gaan we de materie simpelweg nuchter benaderen en vooral richten op wat nou praktisch relevant is, en natuurlijk hoe je dat om kan zetten in een betere aankoop, en dus niet ga verdiepen in de eindeloze theorie erachter. Zo zetten we meteen een streep door het concept laser versus optisch; een theoretisch interessante discussie met slechts een beperkte praktische toevoeging. Wel kunnen we duidelijk stellen dat de beste sensoren van vandaag allemaal onder de noemer ‘optisch’ vallen, maar het labeltje ‘optisch’ betekent niet automatisch dat een sensor beter is dan een ‘laser’ sensor. Een speciale uitzonderingspositie gaat naar de Darkfield lasers die bijvoorbeeld goed kunnen tracken op transparant glas, iets waar typische (gaming) sensoren moeite mee hebben. Het feit dat je weinig kan met een optisch of laser label, en marketing bij game muis fabrikanten primair is gericht op extreme DPI waardes (wat dus echt geen pepernoot zegt over de prestaties) en niet op echte relevante prestaties, maakt het kiezen van het geschikte model dus erg lastig; er zit weinig anders op dan (veel) reviews te lezen.


Links de onderzijde van de Mizar met ADNS-9800, rechts de 3360 van de MasterMouse; van buitenaf kan je er dus weinig van zeggen.


Twee muizen met een perfecte sensor: Sentinel III en MasterMouse Pro L

In een ideale wereld pakt een muis elke handbeweging tot in het kleinste detail perfect op, in de praktijk is dat niet zo. Hoewel er meer en meer muizen zijn die geen grote steken laten vallen nemen we wel de meest cruciale issues even door:

Jitter:
Jitter is vermoedelijk de grootste boosdoener in muisprestaties, vooral bij diagonale lijnen zie je slechte sensoren in plaats van een mooie lijn in trappen oplopen; een drama tijdens gamen, maar ook beeldbewerkers of ontwerpers zullen moordneigingen krijgen van dergelijke problemen waar je pijltje simpelweg niet heen gaat waar jij wil. De oorzaak kan een slechte sensor zijn, maar ook de implementatie (hard- en software) van de fabrikant kan een rol spelen. Resultaat: hinderlijke prestaties voor gamers en all-round gebruikers. Waarom sensoren met noemenswaardige jitter op de markt bestaan? De prijs uiteraard. Gelukkig is het niet iets wat je in veel degelijke gaming muizen tegen komt, uitgezonderd op extreme DPI instellingen.

Jitter in beeld, je mag één keer raden welke van de twee van een goede ADNS-336X sensor komt:


Jitter-correctie / anti-jitter:
Omdat meuk sensoren over het algemeen dus goedkoop zijn, en er een grote vraag is naar budget muizen (6 euro ‘game muis’ bij de Action anyone?), is het interessant voor fabrikanten deze in te kopen en de problemen te verhelpen met ‘slimme’ firmware. Zo kan een muis bijvoorbeeld die kleine trillingen in het signaal tegen gaan met een correctie. Ergens verwant aan ‘smoothing’ (komt zo) maar het resultaat is dat sommige sensoren piepkleine bewegingen niet registreren omdat het binnen die foutcorrectie valt. Resultaat: alsnog niet ideaal ook voor niet-gamers.

Smoothing:
Feitelijk een ‘afwijking’ in dezelfde categorie, maar dan een meer geavanceerde vorm van beredeneren wat de gebruiker nu echt wil bereiken met elke beweging, of in feite het vertalen van de geregistreere beweging in één mooie soepele beweging. Smoothing is meestal bijzonder lastig vast te stellen en menig gamer zal nimmer door hebben of een muis smoothing toepast of niet; het is namelijk ook de correctie vanuit de hardware in de muis om evt minuscule afwijkingen op te vangen door aan de hand van een aantal gemeten punten de exacte weg door te geven aan de USB poort. In de praktijk zorgt het veelal voor een muis die heel mooi doet wat jij lijkt te willen doen, niet wat jouw hand precies doet; iets wat ergens niet echt slecht klinkt toch? Het nadeel is echter dat deze berekening tijd kost, en de muis dus een paar milliseconden vertraagd (of kan vertragen). Merkbaar of niet, het is een aandachtspuntje voor de meest fanatieke gebruikers.

Prediction / Angle snapping:
Ook deze valt in dezelfde categorie, maar ditmaal is de correctie meestal weer wat zwaarder en makkelijker meetbaar. Predicition houdt in dat je muis probeert te beredeneren welke kant je op wilt, veelal in eenvoudige termen als ‘horizontaal’ of ‘vertikaal’, en kleine afwijking daarvan op wil vangen met het idee dat je vast een rechte lijn bedoelde. Dit leidt tot muizen die kaarsrechte lijnen trekken zelfs als je hand dat niet doet. Nu is dat niet per sé dramatisch in kleine hoeveelheden, en soms kan het ook gewenst zijn (of is het een optie in de software). Echter sommige muizen (veelal instappers) maken er een potje van en trekken een rechte lijn terwijl je onder een hoek van 15 graden diagonaal loopt; ook dit is niet ideaal als je voor die headshots wilt gaan, noch als je in photoshop een precies lijntje probeert te trekken. Samen met jitter is zware ingebouwde prediction dus een echt focuspuntje voor iedereen die een accurate muis zoekt.

Prediction in beeld:


Acceleratie:
Dit is een interessante, en het grote argument waarom men laser sensoren soms afkat. De populaire lasersensoren zoals de ADNS-9800 (die bijvoorbeeld zit in de CM Storm Mizar) hebben namelijk een beetje last van acceleratie (of pak een ADNS-9500 muis en je kan echt lachen). Acceleratie, positief of negatief, zorgt dat de geregistreerde afgelegde afstand in pixels veranderd wanneer je de muis heel snel of juist traag over de mat schuift, en voornamelijk bij –echt- snelle bewegingen die gamers maken. Het is de meest eenvoudige afwijking om vast te stellen, en een onderwerp waar veel mensen heel hard over roepen, maar het is m.i. praktisch de minst relevante zolang je geen low-sense FPS gamer bent (en daarbij: er zijn ook muizen met dezelfde 'perfecte' optische sensor die alsnog wat acceleratie vertonen...). Als je mij vraagt is het zelfs een totale non-issue voor iedereen behalve de (semi) CS Pro, maar laat het duidelijk zijn dat dat een mening is. Nog leuker, menig muis software biedt de functie om dit bewust aan te zetten, en dit is ook precies wat de ‘enhanced pointed precision’ instelling in Windows doet.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Als je dan een muis vindt die die de bovenstaande punten goed doorloopt dan kan je in feite spreken van perfecte prestaties. Maar wat zijn dan de verschillen tussen die muizen met de 'perfecte' sensorprestaties? De realiteit is dat het voor de meeste mensen vrijwel onmogelijk is om het verschil tussen bijvoorbeeld een 3310, 3988 of 336X te merken, en dat discussies tussen fanaten veelal grotendeels theoretisch en maar voor een klein beetje praktisch relevant zijn, tot zover het bovenstaande dat al niet was! Ik kan echter wel stellen dat de fanatieke (maar niet dik betaalde pro) gamer op dit punt vooral zichzelf te verwijten heeft als hij/zij een headshot mist, en dat het niet de falende hardware is.

Toch zijn er drie factoren om nog rekening mee te houden:

(Tracking) speed:
Hoewel in de huidige generatie top sensoren de tracking speed geen beperking meer is speelt het in het middensegment nog wel. Een sensor kan zich namelijk perfect gedragen, maar toch een beperkte maximum snelheid kennen. Zowel de tracking als absolute snelheid is primair relevant bij hoog niveau CS:GO, en tot op zekere hoogte relevant bij andere competitieve e-sports. Een normale gebruiker zal zelden bij of boven de 3 meter per seconde komen, iets waar weinig muizen ook moeite mee hebben. Vanaf dat punt zijn er wel sensoren die tot daar perfect functioneerden, maar op dat moment de beweging niet langer kunnen bijhouden. Met de Mouse Tester applicatie kan je de snelheden bekijken die je maakt, dus een leuke tip als je denkt dat je een snelle muizer bent. Kom je daar boven de 3m/s uit, dan is het wel raadzaam om op dit puntje te gaan letten bij je nieuwe muis.

Interpolation:
Dit is een interessante, en sos ook een lastige om vast te stellen, maar gelukkig is er genoeg bekend over de meeste gangbare sensoren dat je niet elke muis bij elke mogelijke instelling hoeft te testen. Een sensor heeft namelijk ‘native’ DPI instellingen, DPI instellingen die ‘zitten ingebouwd’ in de sensor (vertaal ik even heel slecht), terwijl je in de software vaak eindeloos veel mogelijkheden hebt. “Interpolation” is de manier waarmee dit wordt opgelost, maar vaak is het zo dat dankzij dat trucje de prestaties op niet-standaard instellingen dan achterblijven. Het broertje van de CM Storm Mizar, de Alcor, was zo’n voorbeeld met een Avago ADNS-3090 die in theorie wel perfect is, maar het best op specifieke DPI instellingen kan worden gebruikt. In dit geval werd er dan ook geen software meegeleverd om Interpolation te voorkomen, iets wat we vaker zien (soms mooi ingepakt met een “plug en play” verhaal). Het is overigens vooral op dit punt dat de betere sensoren van dit moment, zoals de 3366/3360, verbetering bieden ten opzichte van de ‘oude’ generatie ‘perfecte’ sensoren, waarbij de nieuwere sensoren zelf veel meer tussenstappen ‘native’ aankunnen en dit probleem dus langzaam van de kaart verdwijnt.

Lift off distance:
LOD is simpelweg hoe ver je de muis op moet tillen zodat de muis geen bewegingen meer doorgeeft. Hoe lager hoe beter zou je denken. Echter kan een –te- lage LOD weer leiden tot tracking problemen bij sommige oppervlaktes, wat dus ook niet ideaal is. Daarom is het in sommige muizen dan ook mogelijk deze (iets) aan te passen. De vuistregel is echter: max 2mm is keurig. Ook richting de 3mm waar veel muizen zitten zal zelden iemand iets merken, maar veel hoger is, intensieve gebruikers bekeken, ongewenst. Sommige Philips Twin Eye sensoren, die zitten niet in de hier getoonde muizen overigens, hebben zelfs een specifieke bug met betrekking tot de LOD: deze verspringen namelijk een aantal pixels bij het optillen of neerplaatsen (de zogenaamde z-axis bug). Erg jammer gezien het verder interessante sensoren zijn, maar zo zie je dus dat voor specifieke gebruikers (zij die de muis optillen) een verder keurige sensor nog altijd niet ideaal hoeft te zijn.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Één element hebben we dan nog niet besproken, en dat is de DPI waardes waar feitelijk elke fabrikant mee roept hoe goed de prestaties wel niet zijn. De 8200 DPI van de ADNS-9800 was al waanzin jaren geleden, en tegenwoordig zien we zelfs muizen met 10000, 12000 of 16000 DPI. Nu vinden de marketeers van de vele muisfabrikanten het vast niet leuk als ik het zeg, maar als er iets echt he-le-maal niet relevant is in muis prestaties is het wel de maximale DPI instelling (die sowieso vaak enkel met behulp van interpolatie wordt bereikt en dus flut prestaties biedt). Met extreem hoge resolutie schermen kan het –soms- nog wel eens nuttig zijn om iets richting de 3000-4000 DPI in te kunnen stellen, maar voor verreweg de meeste gebruikers is alles boven de 1600-2000 compleet nutteloos. De enige meerwaarde van die DPI waardes is dat je vooraf soms kan raden welke sensor er is gebruikt, en daarmee een verwachting kan scheppen over de prestaties op bruikbare DPI instellingen. –Het- getal waar dus de meeste focus op ligt is dus praktisch het minst relevante!



Samengevat:
Er valt dus genoeg te zeggen over muisprestaties en sensoren (en dan hebben we nog lang niet elk detail besproken!). De realiteit is en blijft dat voor veel gebruikers het vooral een theoretische discussie is met beperkt praktisch nut, en sommige onderdelen gaan zelfs dusdanig ver dat ik ze ook voor intensieve gebruikers theoretisch wil noemen. Er is met een praktische blik bijna geen goede reden om de prestaties van een specifieke muis –niet- in een kort tabelletje samen te vatten, iets wat we dus in elke muis review ook gaan doen.

Toch zien we dat de betere muizen vaak meer bieden dan alleen goede prestaties, bijvoorbeeld een mooie featureset, een betere coating of betere knoppen, terwijl je ook pas in die all-round wat betere muizen vaak de betere sensoren tegen komt. Theoretische discussie terzijde is het dus uiteindelijk alsnnog wel de moeite om gewoon te investeren in een goede muis met op elk vlak goede kwaliteiten. Waar moet je dan nog meer op letten bij het zoeken van een geschikte muis? Daar gaan we volgende week (of vandaag, voor de slimme speurders onder ons) mee verder!

Klik hier voor ons complete review overzicht.
Sprongetje naar deel 1: Gripstijlen

Even een kleine onderbreking van de muis blogs, en wat Friday Fun!



Ondanks dat wij hier in huis de 30 zijn gepasseerd voelen wij ons meestal toch nog best wel jong: lekker knallen in CS:GO of Overwatch tot in de late uurtjes, beetje in het Russisch vloeken als er iets niet goed gaat, uiteraard veel tech knutselen als het even kan toch gewoon in een tshirtje de deur uit. Persoonlijk voel ik mijzelf eigenlijk zelden oud, uitgezonderd de momenten dat de inmiddels twee in huis aanwezige mini-me’s in de te vroege uurtjes al beginnen met papa’s gezicht wakker te timmeren, letterlijk. Andere momenten zijn natuurlijk bij het zien van de grijze haren in de spiegel, en vooral ook wanneer je ziet waar de echt jonge generatie vandaag nou weer mee aan de slag gaat. Zo snap ik zelf nog geen kerstkrans (jawel, we zijn de pepernoten gepasseerd) van Snapchat, en iedereen vliegt een beetje Back to the Future stijl op een tweewiel geval zonder stuur, handsvatten of andere manier om niet bizar hard van 1,96 hoog op je snufferd te gaan.

Eigenwijs als wij zijn hebben we aan Oxboard, de Nederlandse organisatie achter “the original” balanceboard of hoverboard gevraagd of wij daar even een tijdje mee aan de slag konden gaan, we waren eigenlijk wel benieuwd naar hoe zo’n ding nou ervaart. Het feit dat je dit leest maakt het antwoord op die vraag natuurlijk wel duidelijk. Nu leunen wij normaliter nogal op de productfoto’s, en de originele doelstelling van TechTesters was ook juist om door de veelal neppe stock pics van fabrikanten te prikken, maar een (in dit geval extreem) gebruikt gebruiksproduct als de Oxboard in detail op de foto zetten is weinig charmant; een degelijke constructie staat gebruikssporen natuurlijk niet in de weg. De Oxboard is een high-end invulling van het hoverboard verhaal met een focus op Nederlands design, een in Nederland aanwezig service centrum (vast geen overbodige luxe gezien wat het product allemaal moet doen), en kwaliteit focuspuntjes zoals Samsung accus, waterafstotende coating op PCB’s en veiligheidsmechanismes, verlichting en een afstandsbediening. Voor de duidelijkheid: inhoudelijke ervaringen met alternatieven hebben wij niet. Hoe dan ook, 599 euro is natuurlijk niet mis.






En uiteraard meteen even de familie erbij halen om allemaal even te proberen he, dergelijk speelgoed is toch echt het leukst als je het gezellig deelt!

De voor de hand liggende vraag voor ons was of het als complete hover-noob nou lastig is om er mee aan de slag te gaan. Hoewel de eerste momenten een handje langszij echt een geruststelling waren, zo ook de eerste keren afstappen overigens, valt al snel op hoe bizar eenvoudig deze dingen wennen. Een handje vol keren oefenen en je stapt zonder moeite of ook maar je adem in te houden op of af. Wel valt op dat als man met grote voet (48-49) je wel een beetje op het randje van de ontwerpfilosofie zit; een maat 44, kindermaat of vrouwenmaat lijkt wat dat betreft meer de doelgroep. Maar goed, mannen met grote voeten staan voor lastigere uitdagingen dan hun schoeisel op een bordje weten te passen.


Eenvoudig of niet, yours truly moest toch even aan Lethal Weapon denken...


Ietjes eleganter...

Binnen de kortste keren, zeg maar gerust na je eerste 10 minuten al, tuf je rustig met een kilometertje of 10 per uur over het fietspad vooruit. 15 km/h moet er in zitten, maar dat vereist wel een gunstige omgeving, een gebruiker niet op de rand van het maximale draaggewicht (120kg), en misschien een klein beetje lichaamsbescherming voor het geval dat. Hoe opvallend stabiel en soepel dat ze lopen, het is geen product gemaakt voor stoepjes, boomwortel opbrekingen van het fietspad, of een tegenligger.

Het is een serieus leuk product wat wel schreeuwt om een praktische invulling, en daar ook tegen wat puntjes aanloopt. De meest dringende is nog wel dat je er vooralsnog niet legaal mee op de openbare weg mag, en voor je het vraagt: daar valt de stoep en het fietspad onder. Nu lopen de aanvragen om het legaal te maken, is het zo dat een beetje joviale wijkagent het eerder interessant vindt dan z’n boekje erbij pakt, en dat werkelijk elke peuter op zo’n ding (alhoewel, meestal een minder luxe) rond lijkt te blazen, maar dat doet niets af aan het risico van een pittigere straf, om over eventuele strafrechtelijke of civielrechtelijke zorgen in geval van ongelukken nog maar te zwijgen. Ander kwetsbaar puntje is de geclaimde maximale afstand, want als je als grote volwassen man in deze koude tijd van het jaar er op gaat rijden is de kans dat je ver voorbij de 7 kilometer niet gaat komen (meer in warmere tijden, Hardware.info had een mooie uitgebreide accutest gedaan). En het laatste wat je wilt is ergens stil komen te staan, want het ding weegt een kilotje of 11 en, hoewel best te doen, is daarmee toch een flink stuk baggage.





Nu lijkt het erop dat als we de doelgroep zoeken we toch vooral naar de jeugd moeten kijken, die deze apparaten in heuse stuntmachines omtoveren en er op die manier veel plezier aan beleven. Wij hebben in een relatief jonge wijk bijvoorbeeld veel (besloten) speelgebieden en ook een skate park waar die jongens en meiden op dit soort gevallen lekker hun gang kunnen gaan. Zelfs met redelijke fietspaden loop je voor een echt praktische invulling met enige regelmaat wel tegen wat puntjes aan (even los van de al dan niet aanstaande legaliteit); heuvels gaan verbazingwekkend goed, maar stoepjes, randjes en andere objecten vormen een uitdaging. Al zijn er natuurlijk wel wat praktische situaties te bedenken. Puur als fun machine is het echter een apparaat die bij alle leeftijden wel een hele grote glimlach kan verzorgen, want we hebben er echt intens veel plezier aan beleefd om dit een tijdje te kunnen doen, en zijn eigenlijk nog verrast door het feit dat dit apparaat zich in korte tijd eenvoudig, stabiel, en ook flink snel laat besturen. Hij vliegt nog net niet (enkel hard over asfalt), maar we komen op deze manier toch eindelijk een beetje in de buurt van die beloftes die de Back to the Future films uit onze jeugd ons tegen deze tijd hebben toegezegd.

Tijd over? Hier nog 300+ reviews om je je werkdag heen te helpen

Al langer speelt de gedachte in het achterhoofd om naast ‘reviews knallen’ meer algemene artikelen te schrijven. Het concept achter een review is uiteraard mensen te kunnen helpen door een product aan de tand te voelen, maar enige achtergrond daarbij kan van groot belang zijn. De eerste productcategorie in die nieuwe reeks betreft muizen, en de factoren die daarbij komen kijken. Enkele andere productcategorieën staan al in de steigers. Wie goed heeft opgelet weet dat ik ruim twee jaar geleden een keer over muis grip stijlen heb geschreven, maar die informatie gaan we updaten en vooral ook uitbreiden met wat meer diepgang over de daadwerkelijke prestaties van muizen; we zijn tenslotte meer dan 200 reviews en iets van 70 blogs verder. Excuses als sommige delen bekend voorkomen, maar zonder dit eerste deel maken deel twee en drie ook weinig ‘sense’.

We gaan dus in drie stappen, elke week één, de belangrijkste elementen om rekening mee te houden bij je muiskeuze uiteenzetten. We beginnen met wederom gripstijlen in zijn algemeenheid, gevolgd door een iets technischer gedeelte over sensoren en afwijkingen, en we sluiten af met een aantal algemene elementen zoals de knop indeling en de kwaliteit van de switches, het gewicht van de muis, etcetera. We leggen de focus uiteraard niet op de theorie, maar op de praktijk: Hoe maak je een betere keuze.

Cooler Master was zo vriendelijk een setje muizen op te sturen met de zeer uiteenlopende eigenschappen, iets wat we uiteraard nodig hadden voor deze reeks. Variërend van de betaalbare middenklasser met lasersensor (de Mizar) tot de twee optische topmodellen (De MasterMouse L en de Sentinel III, de één ergonomisch en de ander niet) en de vreemde eend in de bijt: de Xornet II.




Van links naar rechts: De Xornet II, de Mizar, de MasterMouse Pro L en de Sentinel III


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Een”gripstijl” is simpelweg de manier waarop iemand zijn of haar muis graag vast houdt, deze voorkeur ontstaat in de regel door een persoonlijke voorkeur, maar je kan jezelf ook een bepaalde grip aanleren. Veel gebruikers staan er niet bij stil of hebben totaal geen idee hoe zijn hun muis nou daadwerkelijk vast houden, al zullen de serieuzere gamers zullen niet onbekend zijn met de inhoud van dit artikel. Onderschat de kracht van een geschikte muis niet; een goed passende muis maakt een wereld van verschil bij je dagelijkse computer gebruik, zowel voor de casual, professional, en als de gamer. Zeker mensen met pijnklachten (al dan niet serieus) doen er goed aan hun muisgebruik onder de loep te nemen.

Hoewel veel mensen hun muisje net iets anders beetpakken, iets wat ook bleek uit de extreem uiteenlopende reacties twee jaar geleden, kan je de manier van vasthouden in drie primaire categorien plaatsen: de palm-grip, claw-grip, en fingertip-grip. Inmiddels mag de term ‘hybrid-grip’ echter ook wel een eigen plekje krijgen. Handmodel voor vandaag is uiteraard de lieftallige dame die voor de aardigheid de camera weer eens heeft afgestaan. Als referentie: haar hand is 17,5cm lang van onderkant palm tot top middelvinger, 16,5cm naar top wijsvinger.

De Palm-grip

De palm-grip lijkt voor velen het meest natuurlijk, je pakt de muis namelijk met je gehele hand beet. Uit de poll twee jaar geleden bleek deze ook verreweg het meest populair, en ik durf te stellen dat het gros van de gebruikers de palm-grip ook aan zou nemen als ze een geschikte muis zouden pakken. Je hand ligt veelal rustig op de muis, en de “rug” van de muis vult zo je hele handpalm. Daarnaast liggen je vingers bij een palm-grip plat over de muisknoppen, en hou je de muis aan de zijkanten vast met de volledige lengte van je vingers (dus niet knijpen met je vingertoppen); al met al heel veel contact tussen je hand en de muis dus, en een ontspannen hand.

Voordeel is dat je de meeste bewegingen uit je pols en armen haalt, en dus de vingers minder belast. Ook is de arm een stuk sterker, waardoor je sneller langere grote afstanden af kan leggen. Het nadeel is vaak dat de pols en arm in de regel de verfijning van de vingerbewegingen missen, stel je je muis erg gevoelig in (een hoge DPI waarde) dan loop je het risico dat je de pixel precieze nauwkeurigheid mist.


De grote Sentinel III stuurt vrijwel automatisch naar een palm-grip

Echte palm-grip muizen zijn normaliter te herkennen aan een ergonomische vormgeving (duidelijk voor een bepaalde hand gevormd) en stevige afmetingen. Deze muizen zijn vaak wat hoger en breder om zo eenvoudig in de hele hand te vallen, en de vingers er op natuurlijke wijze om heen te laten vallen. De Sentinel III is daar zo’n voorbeeld van, en op de foto zie je zelfs dat een gemiddeld afgemeten vrouwenhand eigenlijk zelfs aan de kleine kant is voor zo’n ‘beest’. Voor liefhebbers van de palm-grip ook de moeite zijn de pink-kant van de muis te bekijken, want sommigen bieden uitgebreide pink-rest opties, terwijl anderen de pink wat laten ‘hangen’; het is maar net wat je fijn vindt.

Afhankelijk van de afmetingen van je hand, en de positie waarin je je hand comfortabel vindt rusten, kan je dus een wat neutraler of iets kleiner vormgegeven model overwegen voor de palm-grip; zo zal een Mizar voor gemiddeld afgemeten handen een prettige palm-grip geven, en ook de MasterMouse valt hier wat beter. Pak je een Mizar met een forse hand van 20-21cm lengte dan hangen je vingers er echter overheen.


De 'klassieke' Mizar vorm leent zich vrijwel overal voor


De MasterMouse Pro L is wat langer, de handafmetingen bepalen dan voor een groot deel de passende grip

De Hybrid-grip

Alvorens ik naar gripstijl #2, de cla- grip, ga wil ik eerst even stilstaan bij een veel gebruikte term: de hybrid-grip (of hybride afhankelijk van je taalvoorkeur). Hoewel hybrid op meerdere manieren ingevuld kan worden en voor de leek vaag zal klinken staat deze over het algemeen voor een combinatie palm- en claw. De hybrid-grip lijkt echter vooral geboren uit het feit dat Nederlandse, of West-Europese, mannen op internationaal niveau simpelweg bovengemiddeld grote handen hebben en verreweg de meeste muizen op de markt niet comfortabel kunnen palm-grippen. Het resultaat: wijs- en middelvinger een beetje optrekken zodat je vingertoppen niet over de muis hangen, en ook de andere vingers een beetje intrekken zodat je het kleine (voor ‘ons’ dan) knaagdier toch stevig in de hand hebt; resultaat: hybrid-grip! In tegenstelling tot de claw-grip blijft de handpalm echter wel (grotendeels) op de muis.

Dit brengt enig voordeel met zich mee: je kan meestal sneller klikken en tevens wat preciezer de muis over de tafel sturen. De keerzijde is echter meer druk op de vingers, en daarmee een groter risico op gezondheidsklachten. Afhankelijk van de voorkeur kan het dus wel of niet interessant zijn een keer een grotere, of meer ergonomisch gevormde, muis te overwegen.

Er is dus niet zoiets als een specifieke hybrid muis, maar afhankelijk van de afmetingen van je hand zijn er tig modellen die daar eventueel in kunnen voorzien.

De Claw-grip

De Claw-grip klinkt als iets veel voorkomends, maar een pure claw-grip is niet bijzonder gangbaar. We zien deze agressieve en intensieve grip vooral bij die-hard gamers (CS:GO of MOBA gamers waarschijnlijker dan Hearthstone, Battlefield, of My Little Pony Online). In de claw-grip maakt enkel de onderzijde van de handpalm (praktisch de pols) contact met de muis, en de vingertoppen staan als een roofvogel klauw op de muis. De overige vingers kunnen afhankelijk van het model de muis vastknijpen, of iets meer rusten zoals je hieronder ziet op de foto met de Xornet II.




De Xornet II en Claw grip is een combi apart, zeg maar gerust 'acquired taste

Nauwkeurigheid en snelheid zijn de grote voordelen, vooral ook het snel kunnen klikken is voor de serieuze gamers goud waard. Over het algemeen is deze vorm natuurlijk het meest vermoeiend, vooral zij met gevoelige vingers.

Een Xornet II die je hierboven ziet is een voorbeeld van een specifieke claw-grip muis (of je moet kinderhandjes hebben en hem goed kunnen palmen, maar de meeste mensen zullen scheef kijken naar dat model); de agressieve vingerpositie maakt veel muizen al snel te groot, zeker voor kleine tot gemiddelde handen. Het is een combinatie die je moet liggen, en tenzij iemand dit bewust zoekt is het de minst veilige aanrader. Veel van dergelijke muizen bestaan ook niet, ook niet vreemd gezien de beperkte populariteit van deze manier van muizen. Als gevolg zijn het veelal de wat vlakkere, niet-ergonomisch gevormde muizen die tevens ook iets korter zijn die als claw muis worden gebruikt.


'Typisch' vormgegeven muizen kan je op zich dus ook best claw'en

De Fingertip-grip

Deze grip is het tegenovergestelde van de palm-grip; minimaal contact tussen de muis en de hand, de muis wordt tussen de duim en pink (en/of ringvinger) vastgehouden, en de handpalm raakt de muis niet aan. Waar vingers bij de palm-grip plat op de knoppen lagen zitten nu enkel de toppen van de wijs- en middelvinger op de knoppen. De meeste bewegingen van de muis komen uit de vingers, en de arm wordt aanzienlijk minder gebruikt. Omdat deze grip vaak samen gaat met een wat hogere gevoeligheid is de arm minder nodig, al wordt deze soms wel gebruikt bij grotere afstanden of lagere DPI settings.


De muis, jawel, tussen de vingertoppen vastgehouden

Voordeel is dus voornamelijk de hogere nauwkeurigheid, en veel fingertip gamers vinden deze manier van muizen simpelweg sneller voelen. Het klikken van de muisknoppen is door gebruik van enkel de vingertoppen uiteraard ook sneller, zeker bij herhaaldelijk veel klikacties. De hogere belasting op de vingers kan, net als bij de claw-grip, bij sommige mensen echter vermoeidheid of zelfs pijn (kramp)veroorzaken bij langdurig gebruik, zeker omdat ‘echte’ fingertip muizen vaak ook wat smaller zijn. Hou je pink en duim maar eens wat dichter bij elkaar, dan voel je direct dat de spanning in je hele hand een stuk hoger is.

Fingertip-grip muizen zijn dus voornamelijk lagere en meestal wat kortere modellen. Mobiele muizen zijn praktisch altijd fingertip muizen waardoor ik juist van veel mobiele werkers klachten hoor over ongemakken met de muis. Het is even zoeken, maar draadloze office muisjes met een beetje formaat bestaan echt! Lichte muizen zijn in de regel meer geschikt voor deze grip om de belasting op de vingers minimaal te houden. Je doet er dus verstandig aan om het gewicht even goed te wegen in je aanschaf als de afmetingen en de vorm. Het lastige aan het herkennen van een fingertip-grip muis is dat de afmetingen van de hand van de fingertip-liefhebber grotendeels bepalen of een muis voor hen geschikt is, specifieke fingertip-grip modellen zien we dan ook zelden bij game muis fabrikanten.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Zoals ik eerder aan gaf stuurt een muis je soms een bepaalde richting op. Een voorbeeld: een fingertip-grip met een giga grote muis zorgt voor onvermijdelijk contact met de handpalm waardoor je praktisch een claw-grip hebt. Een piep kleine, of een korte maar brede muis, proberen te palm-grippen werkt natuurlijk ook niet omdat je vingers dan half op tafel komen te liggen, waardoor je van nature meer je vingertoppen zal willen gebruiken. En als laatste hebben we dan nog echte all-round muizen, zoals de bekende Microsoft Intellimouse vorm van tig jaar geleden, of de CM Storm Mizar die daar direct op is gebaseerd, welke met alle griptypes wel overweg kunnen mits je handen niet gek groot zijn (dan is palm onnatuurlijk) of bijzonder klein zijn (succes met fingertippen). De één zal zich echter graag aanpassen aan de muis, de ander zal de muis als waardeloos ervaren als zijn of haar grip niet gaat.

Voor de goede orde: er bestaat niet iets als goed of fout, iets wat aankoopadvies ook erg lastig maakt. Ergospecialisten zullen dat vast betwisten (en verkopen uiteraard ook veelal graag hun beste oplossingen), maar wat jij prettig vindt moet je vooral zelf bepalen. Maar sta voor de aardigheid eens stil bij je grip. Kijk eens hoe jij je muis nu daadwerkelijk vast houdt, hoe je vingers voelen, en denk eens na over wat voor jou een verbetering kan zijn voor je muis-ervaring. Denk ook eens na hoe veel tijd je met je muis in je hand door brengt en hoe weinig aandacht er soms is voor het uitzoeken van een geschikt model. Het klinkt wellicht wat vreemd, maar ik weet uit eigen ervaring en de vele ervaringen uit mijn omgeving dat een muis die echt goed bij de gebruiker past de hele computer ervaring aanzienlijk kan verbeteren; of het nu gaat om betere prestaties, of gewoon een meer ontspannen houding van de hand. “Even testen” in de winkel is natuurlijk fijn en een veel gehoord advies, maar die ervaring met een muis op een plankje in de winkel komt niet in de buurt bij echt gebruik. Ik ben er van overtuigd dat even veel winst te behalen valt wanneer je thuis (of op werk) rustig de tijd neemt om je eigen houding te bestuderen.

Volgende week volgt deel twee (of vandaag, voor de slimme speurders onder ons), waarbij we in de wereld van sensoren, DPI gerelateerd marketing geblaat, en werkelijke sensorprestaties gaan duiken. Vooral interessant voor gamers natuurlijk, maar onderschat de waarde van een goed presterende muis voor beeldbewerkers of ontwerpers niet.



Klik hier voor ons complete review overzicht.

Vorige week waren wij aanwezig bij het jaarlijkse Synology event in de Jaarbeurs in Utrecht. Onze eerste keer, maar kennelijk een vaste gelegenheid voor Synology om hun plannen voor de komende tijd met het publiek te delen. Het begon voor ons met een prestentatie voor ik meen iets meer dan 20 man pers en freelancers waarbij wij een aantal mooie dingen voorgeschoteld kregen, zowel voor de consument, MKB, als het echte pro segment, uiteraard voorafgegaan door een stukje geschiedenis van Synology waarbij wij allemaal even “aww schattig” mochten glimlachen toen hun eerste consumenten NAS met 250GB voorbij kwam. In vergelijking, van de max 1800TB opslag in de Synology RS18016xs+ werden wij in elk geval een beetje stil.





In eerste instantie was ik verbaasd over de afmetingen van de event hall voor ons bescheiden clubje, en stond ik al watertandend naar de ogenschijnlijk onuitputtelijke voorraad uitstekend bereidde hapjes en drankjes te gapen, echter bleek dat er ook een paar honderd man aanwezig waren vanuit de sales hoek. Letterlijk ‘man’ overigens, wat voor een aantal aanwezige bekenden ons dan weer een klein beetje jammer was . Gelukkig was het evenement erg strak voorbereid en uitgevoerd en leek niemand te verhongeren, en alles leek tot in de puntjes verzorgd. Kudos voor de organisatie, dat hebben wij wel eens anders gezien.



Een breed scala aan nieuwe producten en oplossingen werd besproken, en een even breed aantal tech demo’s stonden uitgestald voor genodigden om er mee aan de slag te gaan. Één focuspunt was uiteraard de groei en toenemende betaalbaar- en betrouwbaarheid van flash storage en dat er meer Synology producten zullen komen die zich daar geheel op gaan focussen. Er werd niet heel diep ingegaan op specifieke nieuwe consumenten NASjes of wat ze voor ogen hebben voor de eventuele 217/417 volgend jaar, ik vermoed dat het gros van de lezers toch vooral die klasse producten hebben staan, al lijkt de introductie van Synology hun tweede router, de RT2600ac met o.a. MU-MIMO wel een interessante voor de thuisgebruiker. Deze moet later dit jaar op de markt komen, of wellicht begin volgend jaar voor ons West Europeaantjes. Voor consumenten stond er wel een opstelling met o.a. beveiligingscameras welke op je NAS kunnen functioneren, en de nieuwe Universal Search tool die ze introduceren voor alle devices om snel de eindeloos groeiende hoeveelheid data toegankelijk te houden oogde bijzonder interessant voor gebruikers op alle niveaus.






Op m'n 33e nog altijd kind <3



Meer focus zagen we op producten die voor (ook kleinere) bedrijven interessant zijn, en daarmee natuurlijk ook een beetje in het prosumer segment vallen. Zo werd er uitgebreid gesproken over de nieuwe collaboratie tools, waarmee je binnen je Synology enviroment een totale office suite tot je beschikking hebt om binnen samen te werken met je collega’s of familie. Tekstverwerker, spreadsheet applicatie, presentatie tools, kalender en chat tools. Er werd uitgebreid gesproken over de features en uiteraard het feit dat je er met meerdere mensen tegelijk in kan werken, en het feit dat Microsoft Office bestanden uiteraard zonder problemen gebruikt kunnen worden. De uitstraling heeft een gigantisch hoog Google Apps gehalte, soms tot het verdachte aan toe, echter het feit dat het gros van de gebruikers veelal aan die uitstraling en indeling gewend zal zijn maakt de Synology apps juist direct begrijpelijk voor zowel ervaren als totaal-niet techie gebruikers. Plus natuurlijk het bijkomende voordeel dat je nu alle data in eigen hand hebt, en niet bij een Amerikaanse gigant in het datacenter hebt zitten




De nieuwe office apps werden uitgebreid gedemo'd

Over datacenters gesproken overigens: dat is wel een markt die Synology in lijkt te stappen met hun nieuwe Cloud2 of C2 opslag service. Veel details of details over prijzen werden niet bekend gemaakt, al zouden deze ‘scherp’ moeten zijn. Uiteraard werd er ook gesproken over het feit dat er client-side encryptietools zijn om ook voor hun optionele cloud oplossingen de privacy vragen weg te kunnen nemen.



Verder was er veel enterprise aandacht, met o.a. een leuke demo wat betreft ‘uninterrupted service’ waarbij een server er mid-copy uit kan vallen zonder dat je daar als gebruiker maar iets van merkt. Niet het nieuwste wiel natuurlijk, maar desondanks interessant om te zien. Ook de nieuwe high-end 3U Synology RS4017xs+ is iets wat we niet snel in kleine omgevingen terug zullen zien.



Ook nog even zitten gapen naar de Seagate 10TB HDD, zowel Seagate als Kingston hadden wat uitgepakt als opslag-partners-in-crime. Even dacht ik dat Kingston de markt van de HDD’s in zou stappen, maar dat geval bleek uiteindelijk een behuizing om een SSD in te plaatsen. En uiteraard wat lekkere chocolaatjes meegepikt op weg naar huis. Bij deze meteen een kudos ook niet alleen voor Synology en de organisatie van het event, maar ook voor de mensen die hard hun best hebben gedaan iedereen daar uitstekend te verzorgen. Ze weten in ieder geval hoe ze een paar honderd IT’ers goed gehumeurd kunnen houden!









Onderweg naar huis nog even nabesproken met de chef des huizes. Zelfs als mensen uit het ‘oude’ wereldje (Synology en hun NAS systemen zijn natuurlijk pas van deze eeuw), en tegenwoordig nog altijd fanatieke zelfbouwers, stiekem toch best wel onder de indruk van hoe het OS van Synology de laatste jaren in elkaar zit. En laten we niet vergeten hoe onnodig vaak mensen nog met hun data zitten te klungen. Misschien toch maar eens review voer van maken.