![[RSS]](https://tweakimg.net/g/if/v2/icons/rss_small.png){kind=icon}
Skynet is real! .. en... maait je gras?
Ik dacht oprecht dat het een grapje was, een robot grasmaaier. Maar kennelijk bestaan ze, en kennelijk zijn ze nog eens briljant ook (maar we zullen zien...). Nu zal iedereen die wel eens een robot stofzuiger gezien heeft een redelijk beeld kunnen schetsen van wat een robot grasmaaier doet, en heel complex is het concept natuurlijk niet: automatisch, zonder gedoe, constant je gras gemaaid zien worden door iets waar John Connor ongetwijfeld een lichte hartverzakking van zou krijgen. Ik bedoel, met een 28cm constant draaiend hakmes is zo’n apparaat maar één stukje bewustzijn verwijderd van het verwijderen van je voet en het overnemen van jouw huis.
Ik zet het alu hoedje weer even af. Wellicht denk je “maar dat doe ik zelf toch even”, maar tot zover ik mij heb kunnen laten informeren is één van de aller grootste voordelen dat dankzij regelmatig maaien het gras er gewoon veel mooier bij komt te liggen dan wanneer je elke paar weken weer eens bedenkt dat het toch echt tijd is om het weer bij te werken. Besides, even met je handmaaiertje een klein gazonnetje maaien is vast schattig, maar wanneer we een oplossing willen voor een bijna 800m2 veld zo’n 2000 kilometer verderop wordt dat toch erg lastig. En besides dat, hoe kan je er nu meer als een baas uit zien dan wanneer jij met je voeten omhoog je biertje drinkt terwijl a flippin’ robot je gras verzorgd? Het eerste pluspunt is binnen.
Dus ach, gezien verandering van spijs doet eten, gaan we maar eens zo’n robot geval onder de loep nemen. Eerst een weekje of twee in Nederland om (hopelijk toch) te ervaren wat de meerwaarde van deze 1199 euro kostende Robomow is boven een 699 euro kostend Worx geval van de lokale bouwmarkt, om hem vervolgens de komende maanden aan het werk te zetten op het bijna 800m2 grote veld waar het gras wel groeit maar dus niet iemand frequent in de buurt is.
Even serieus, wie Robomow als merknaam heeft bedacht is ook een baas.
Minpunt 1 is ook binnen: Vechten doen ze niet
Deze specifieke Robomow zou tot 800m2 zijn werk moeten doen, dus dan zullen we ook snel genoeg leren of ze die oppervlaktes niet ietwat optimistisch inschatten. En ja, ik zakte even door mijn stoel toen ik 1199 euro hoorde, of dat zelfs een beetje eenvoudige wel een eurotje of 400-600 kost, maar toen ik hoorde wat het onderhoud via de tuinman kost was ik van die emoties vrij vlot genezen.
Dan de vraag: “waarom een blogje?” Omdat dit iets is waar ik niet dagelijks mee bezig ben, of feitelijk helemaal geen ervaring mee heb, ben ik heel benieuwd naar jullie feedback. Heb jij al een gras geval robot en heb je tips, adviezen of een ervaring die je wil delen? Ik hoor het graag! Benieuwd of het wat is? De maaier is inmiddels aan het werk, en een volledige productervaring mag je binnen een paar weken online verwachten.
Kijk dat super gras eens, try that with your 1080 Ti!
Ik zet het alu hoedje weer even af. Wellicht denk je “maar dat doe ik zelf toch even”, maar tot zover ik mij heb kunnen laten informeren is één van de aller grootste voordelen dat dankzij regelmatig maaien het gras er gewoon veel mooier bij komt te liggen dan wanneer je elke paar weken weer eens bedenkt dat het toch echt tijd is om het weer bij te werken. Besides, even met je handmaaiertje een klein gazonnetje maaien is vast schattig, maar wanneer we een oplossing willen voor een bijna 800m2 veld zo’n 2000 kilometer verderop wordt dat toch erg lastig. En besides dat, hoe kan je er nu meer als een baas uit zien dan wanneer jij met je voeten omhoog je biertje drinkt terwijl a flippin’ robot je gras verzorgd? Het eerste pluspunt is binnen.
Dus ach, gezien verandering van spijs doet eten, gaan we maar eens zo’n robot geval onder de loep nemen. Eerst een weekje of twee in Nederland om (hopelijk toch) te ervaren wat de meerwaarde van deze 1199 euro kostende Robomow is boven een 699 euro kostend Worx geval van de lokale bouwmarkt, om hem vervolgens de komende maanden aan het werk te zetten op het bijna 800m2 grote veld waar het gras wel groeit maar dus niet iemand frequent in de buurt is.
Even serieus, wie Robomow als merknaam heeft bedacht is ook een baas.
Minpunt 1 is ook binnen: Vechten doen ze niet
Deze specifieke Robomow zou tot 800m2 zijn werk moeten doen, dus dan zullen we ook snel genoeg leren of ze die oppervlaktes niet ietwat optimistisch inschatten. En ja, ik zakte even door mijn stoel toen ik 1199 euro hoorde, of dat zelfs een beetje eenvoudige wel een eurotje of 400-600 kost, maar toen ik hoorde wat het onderhoud via de tuinman kost was ik van die emoties vrij vlot genezen.
Dan de vraag: “waarom een blogje?” Omdat dit iets is waar ik niet dagelijks mee bezig ben, of feitelijk helemaal geen ervaring mee heb, ben ik heel benieuwd naar jullie feedback. Heb jij al een gras geval robot en heb je tips, adviezen of een ervaring die je wil delen? Ik hoor het graag! Benieuwd of het wat is? De maaier is inmiddels aan het werk, en een volledige productervaring mag je binnen een paar weken online verwachten.
Kijk dat super gras eens, try that with your 1080 Ti!
Synology Nas Experience pt2: Installatie
Synology NAS experience part 2 - Installatie
Onder het motto 'verandering van spijs...' gaan we wat andere productbenaderingen proberen dan de gebruikelijke review opbouw. FYI: Dit onderwerp specifiek blijft bewust 'licht' / 'jip en janneke' / toegankelijk. Graag jullie mening over het concept!
Welkom bij deel 2 van onze ‘Synology NAS experience’. Na in deel 1 besloten te hebben om een NAS erbij halen voor centrale dataopslag gaan we nu verder met de installatie van onze Synology NAS. In dit stukje doorlopen we simpelweg wat nodig is om van een NAS-in-verpakking te gaan naar een werkbare netwerkopslag. Voor iemand die normaliter VM in VM in VM parkeert (schuldig!) en zich twintig stappen later afvraagt ‘waarom eigenlijk’ natuurlijk kinderspel, maar ook voor zij die nu denken ‘wat is een VM nu weer??’ is dit prima te doen en dat laat ik graag zien. Laat ik het zo zeggen: Als onze goede vriend Herman (iemand die in geen 10 jaar een pc heeft gebouwd en in het dagelijks leven het liefst met iOS telefoons speelt) een Synology NAS op kan zetten dan kan iedereen het toch?
Met de NAS uit de doos moeten eerst schijven in de NAS worden gezet: Frontje trekken we eraf, we halen een bracket eruit, schijf klikken we zonder te hoeven schroeven in het bracket, en het geheel weer terug de NAS in. Easy enough? NAS aan de stroom, netwerkkabel richting je router, en we kunnen aan de slag.
Nadat we de NAS aanzetten en met de kabel aan ons netwerk hebben gehangen gaan we met de computerbrowser naar find.synology.com . De eerste paar stappen stellen weinig voor: “connect” -> “install now”, even wachten, en we kunnen onze NAS een naam geven en het hoofd account instellen. Wel belangrijke gegevens om goed te onthouden, maar again: so far so easy?
<
Enerzijds probeert Synology de leek niet te veel te overrompelen met tal van instellingen, terwijl relevante opties voor meer veeleisende gebruikers eenvoudig genoeg aan te passen zijn; een prima balans en zo wordt een redelijk complex technisch product eenvoudig toegankelijk.
QuickConnect is één van de mooiste features wat toegankelijkheid betreft. Één van de grote beweegredenen om een NAS te halen is om je data ook op andere locaties te kunnen benaderen. Dat is een handig, veelal onmisbaar onderdeel van de ervaring wat puur technisch gezien niet eenvoudig is, maar met QuickConnect erg eenvoudig wordt gemaakt zonder dat je in je router/firewall hoeft te prutsen. Met een QuickConnect account kan je je NAS benaderen door op elke machine, waar dan ook, naar “jouwnasnaam.quickconnect.to” of naar “quickconnect.to/yournasnaam” te gaan. Ook op mobiele devices is het de makkelijkste manier om gebruik te maken van de Synology mobiele apps, daarover volgt in een volgend stukje wat meer. Voor QuickConnect zal je wel een account moeten maken bij deze stap, en zorg uiteraard voor veilige wachtwoorden gezien dit toegang van buitenaf tot de NAS geeft.
Credit: xkcd webcomic, geweldige reeks voor de geek
<em>(Voor de techies: QuickConnect zet waar mogelijk een direct verbinding op en speelt vervolgens geen rol meer, maar wanneer dat niet mogelijk is functioneert het als relay (SSL beveiligd) om te zorgen dat het ‘gewoon werkt’. Als je zelf in staat bent port forwarding op te zetten is dat m.i. wel aan te raden voor optimale snelheid en het wegnemen van enige security zorg).</em>
We zijn nu ongeveer 10 minuten en één kopje koffie en inmiddels zitten we in onze NAS! QuickConnect werkt namelijk ook binnen je eigen netwerk en zorgt dat je je nooit zorgen hoeft te maken over IP adressen onthouden en dergelijke, je kan de NAS dus gewoon altijd benaderen mits je de QuickConnect naam maar hebt onthouden.
Voordat we echt gebruik kunnen maken van onze opslag moeten we zorgen dat de nieuwe harde schijven die we erin hebben gezet bruikbare ruimtes maakt. Hiervoor maken we een ‘volume’. Een volume is nodig om mappen maken waaraan we vervolgens weer verschillende rechten kunnen geven zodat specifieke mensen er wel of juist niet in kunnen kijken. Op dit vlak kan Synology de ervaring nog wel wat oppoetsen: je wordt er wel direct op gewezen dat er nog geen gedeelde mappen zijn met de vraag of we die willen maken, maar logischer zou zijn als de installatie je simpelweg direct naar het ‘volume’ venster zou brengen, het is tenslotte een onmisbare stap in de installatieprocedure. Maar goed, alsnog eenvoudig zat (Herman had het ook gevonden): We gaan naar de volume pagina en maken er daar één aan. Wederom zien we voldoende mogelijkheden voor de meer-eisende gebruiker, maar veelal zal de snelle ‘quick’ optie ruim voldoen. Selecteer de twee schijven die we hebben ingebouwd en geef aan dat we ‘data protection’ willen. Stel dat er één van de twee schijven kapot gaat kunnen we die vervangen zonder dat we direct alles opnieuw hoeven op te zetten. (Let op: RAID an sich is geen backup, enkel een extra stukje zekerheid, daarover in een volgend deel meer).
Laat de disk check lekker draaien om eventuele problemen op te vangen, die loopt straks gewoon door terwijl we al aan de slag gaan, volg verder ook de suggesties (zoals gebruik van het Btrfs file systeem), en weer een paar tellen later hebben we ons 3TB volume actief en kunnen we gedeelde mappen (Shared folders) maken. Hier kunnen we bijvoorbeeld een map privé (private, blijft een Engelstalig huishouden he) voor onszelf maken, en een map “kids” waar zij hun eigen dingetjes in kunnen zetten, of maak je mappenstructuur zo complex als je zelf wilt.
Per map kan je vervolgens wat opties aanpassen, al lijkt de standaard opstelling voor het gros van de gebruikers prima. Vooral de recycle bin met enkel admin-toegang is prettig voor het geval dat je gebruikers hebt die per ongeluk wat weg gooien, of bijvoorbeeld een zure werknemer hebt die denkt jou even te pesten. Encryptie staat standaard uit maar is wel een optie voor situaties waarin vooral fysieke diefstal van de NAS een beveilingsrisico kan vormen.
Nadat je mappen hebt gemaakt voor verschillende gebruikers maken we in de NAS de gebruikersaccounts aan voor iedereen die er toegang tot dient te hebben, eventueel met e-mail adres gekoppeld (handig voor zakelijk gebruik en bijvoorbeeld wachtwoordherstel) en eventueel ingedeeld in groepen. Vervolgens kunnen we via de instellingen van onze gedeelde mappen aangeven welke gebruikers (of groepen) toegang hebben tot welke mappen.
En that’s it! Gaan we nu naar ons netwerk overzicht in Windows zien we daar netjes onze NAS, de gedeelde mappen, en uiteraard afhankelijk van je rechten de inhoud ervan . Handig voor de leek: rechtsklikken op die gedeelde map -> Netwerkverbinding maken en je kan je gedeelde NAS map gewoon via ‘deze pc’ zien en benaderen.
Download je de DS File app (Goole Play store of Apple store) dan zit je ook binnen een minuut in jouw mappen. Quickconnect naam en gebruikersnaam invullen en gaan. Hoewel de specifieke DS Photo app meer laat doen met je foto's kan je met DS File prima door het gros van je data en plaatjes heenkomen, dingen downloaden, etcetera.
Nu is de installatie wellicht niet iets wat een complete leek helemaal zelf wil doen, zeker niet wanneer zakelijke belangen een rol spelen, maar een complex onderwerp wordt toch erg toegankelijk gemaakt. Zeker als we gaan vergelijken met het opzetten van een Windows Server of een doe-het-zelf NAS oplossing is dit werkelijk kinderspel. Mijn laatste consumenten NAS was een Synology DS411 (Ik meen uit 2010) en vergeleken daarmee is het leuk om te zien hoe ver Synology in al die jaren is gekomen; zowel het inbouwen van een HDD als de software installatie is eindeloos veel eenvoudiger geworden en het concept NAS is daarmee ook echt volwassen geworden. Daarbij zijn vooral features zoals QuickConnect die drempel verlagend werken interessant, een NAS wordt zo een stuk toegankelijker voor de leek. Het is allemaal nog net niet drempelvrij, maar gezien het bovenstaande in minder dan 30 minuten tot stand kwam best een complimentje waardig.
What’s next? Jullie feedback bepaalt welke stappen we verder gaan doorlopen met deze Synology NAS. Hoe dan ook gaan we ons verdiepen wat backup mogelijkheden betreft en gaan we onze eigen ‘dropbox’ of ‘google drive’ opzetten, en gaan we natuurlijk kijken wat de software van Synology nog meer te bieden heeft, maar als je specifieke elementen graag uitgelicht zou zien: laat het ons weten!
Part 1 - Introductie
Part 2 - Installatie
Onder het motto 'verandering van spijs...' gaan we wat andere productbenaderingen proberen dan de gebruikelijke review opbouw. FYI: Dit onderwerp specifiek blijft bewust 'licht' / 'jip en janneke' / toegankelijk. Graag jullie mening over het concept!
Welkom bij deel 2 van onze ‘Synology NAS experience’. Na in deel 1 besloten te hebben om een NAS erbij halen voor centrale dataopslag gaan we nu verder met de installatie van onze Synology NAS. In dit stukje doorlopen we simpelweg wat nodig is om van een NAS-in-verpakking te gaan naar een werkbare netwerkopslag. Voor iemand die normaliter VM in VM in VM parkeert (schuldig!) en zich twintig stappen later afvraagt ‘waarom eigenlijk’ natuurlijk kinderspel, maar ook voor zij die nu denken ‘wat is een VM nu weer??’ is dit prima te doen en dat laat ik graag zien. Laat ik het zo zeggen: Als onze goede vriend Herman (iemand die in geen 10 jaar een pc heeft gebouwd en in het dagelijks leven het liefst met iOS telefoons speelt) een Synology NAS op kan zetten dan kan iedereen het toch?
Met de NAS uit de doos moeten eerst schijven in de NAS worden gezet: Frontje trekken we eraf, we halen een bracket eruit, schijf klikken we zonder te hoeven schroeven in het bracket, en het geheel weer terug de NAS in. Easy enough? NAS aan de stroom, netwerkkabel richting je router, en we kunnen aan de slag.
Nadat we de NAS aanzetten en met de kabel aan ons netwerk hebben gehangen gaan we met de computerbrowser naar find.synology.com . De eerste paar stappen stellen weinig voor: “connect” -> “install now”, even wachten, en we kunnen onze NAS een naam geven en het hoofd account instellen. Wel belangrijke gegevens om goed te onthouden, maar again: so far so easy?
<Enerzijds probeert Synology de leek niet te veel te overrompelen met tal van instellingen, terwijl relevante opties voor meer veeleisende gebruikers eenvoudig genoeg aan te passen zijn; een prima balans en zo wordt een redelijk complex technisch product eenvoudig toegankelijk.
QuickConnect is één van de mooiste features wat toegankelijkheid betreft. Één van de grote beweegredenen om een NAS te halen is om je data ook op andere locaties te kunnen benaderen. Dat is een handig, veelal onmisbaar onderdeel van de ervaring wat puur technisch gezien niet eenvoudig is, maar met QuickConnect erg eenvoudig wordt gemaakt zonder dat je in je router/firewall hoeft te prutsen. Met een QuickConnect account kan je je NAS benaderen door op elke machine, waar dan ook, naar “jouwnasnaam.quickconnect.to” of naar “quickconnect.to/yournasnaam” te gaan. Ook op mobiele devices is het de makkelijkste manier om gebruik te maken van de Synology mobiele apps, daarover volgt in een volgend stukje wat meer. Voor QuickConnect zal je wel een account moeten maken bij deze stap, en zorg uiteraard voor veilige wachtwoorden gezien dit toegang van buitenaf tot de NAS geeft.
Credit: xkcd webcomic, geweldige reeks voor de geek
<em>(Voor de techies: QuickConnect zet waar mogelijk een direct verbinding op en speelt vervolgens geen rol meer, maar wanneer dat niet mogelijk is functioneert het als relay (SSL beveiligd) om te zorgen dat het ‘gewoon werkt’. Als je zelf in staat bent port forwarding op te zetten is dat m.i. wel aan te raden voor optimale snelheid en het wegnemen van enige security zorg).</em>
We zijn nu ongeveer 10 minuten en één kopje koffie en inmiddels zitten we in onze NAS! QuickConnect werkt namelijk ook binnen je eigen netwerk en zorgt dat je je nooit zorgen hoeft te maken over IP adressen onthouden en dergelijke, je kan de NAS dus gewoon altijd benaderen mits je de QuickConnect naam maar hebt onthouden.
Voordat we echt gebruik kunnen maken van onze opslag moeten we zorgen dat de nieuwe harde schijven die we erin hebben gezet bruikbare ruimtes maakt. Hiervoor maken we een ‘volume’. Een volume is nodig om mappen maken waaraan we vervolgens weer verschillende rechten kunnen geven zodat specifieke mensen er wel of juist niet in kunnen kijken. Op dit vlak kan Synology de ervaring nog wel wat oppoetsen: je wordt er wel direct op gewezen dat er nog geen gedeelde mappen zijn met de vraag of we die willen maken, maar logischer zou zijn als de installatie je simpelweg direct naar het ‘volume’ venster zou brengen, het is tenslotte een onmisbare stap in de installatieprocedure. Maar goed, alsnog eenvoudig zat (Herman had het ook gevonden): We gaan naar de volume pagina en maken er daar één aan. Wederom zien we voldoende mogelijkheden voor de meer-eisende gebruiker, maar veelal zal de snelle ‘quick’ optie ruim voldoen. Selecteer de twee schijven die we hebben ingebouwd en geef aan dat we ‘data protection’ willen. Stel dat er één van de twee schijven kapot gaat kunnen we die vervangen zonder dat we direct alles opnieuw hoeven op te zetten. (Let op: RAID an sich is geen backup, enkel een extra stukje zekerheid, daarover in een volgend deel meer).
Laat de disk check lekker draaien om eventuele problemen op te vangen, die loopt straks gewoon door terwijl we al aan de slag gaan, volg verder ook de suggesties (zoals gebruik van het Btrfs file systeem), en weer een paar tellen later hebben we ons 3TB volume actief en kunnen we gedeelde mappen (Shared folders) maken. Hier kunnen we bijvoorbeeld een map privé (private, blijft een Engelstalig huishouden he) voor onszelf maken, en een map “kids” waar zij hun eigen dingetjes in kunnen zetten, of maak je mappenstructuur zo complex als je zelf wilt.
Per map kan je vervolgens wat opties aanpassen, al lijkt de standaard opstelling voor het gros van de gebruikers prima. Vooral de recycle bin met enkel admin-toegang is prettig voor het geval dat je gebruikers hebt die per ongeluk wat weg gooien, of bijvoorbeeld een zure werknemer hebt die denkt jou even te pesten. Encryptie staat standaard uit maar is wel een optie voor situaties waarin vooral fysieke diefstal van de NAS een beveilingsrisico kan vormen.
Nadat je mappen hebt gemaakt voor verschillende gebruikers maken we in de NAS de gebruikersaccounts aan voor iedereen die er toegang tot dient te hebben, eventueel met e-mail adres gekoppeld (handig voor zakelijk gebruik en bijvoorbeeld wachtwoordherstel) en eventueel ingedeeld in groepen. Vervolgens kunnen we via de instellingen van onze gedeelde mappen aangeven welke gebruikers (of groepen) toegang hebben tot welke mappen.
En that’s it! Gaan we nu naar ons netwerk overzicht in Windows zien we daar netjes onze NAS, de gedeelde mappen, en uiteraard afhankelijk van je rechten de inhoud ervan
. Handig voor de leek: rechtsklikken op die gedeelde map -> Netwerkverbinding maken en je kan je gedeelde NAS map gewoon via ‘deze pc’ zien en benaderen.Download je de DS File app (Goole Play store of Apple store) dan zit je ook binnen een minuut in jouw mappen. Quickconnect naam en gebruikersnaam invullen en gaan. Hoewel de specifieke DS Photo app meer laat doen met je foto's kan je met DS File prima door het gros van je data en plaatjes heenkomen, dingen downloaden, etcetera.
Nu is de installatie wellicht niet iets wat een complete leek helemaal zelf wil doen, zeker niet wanneer zakelijke belangen een rol spelen, maar een complex onderwerp wordt toch erg toegankelijk gemaakt. Zeker als we gaan vergelijken met het opzetten van een Windows Server of een doe-het-zelf NAS oplossing is dit werkelijk kinderspel. Mijn laatste consumenten NAS was een Synology DS411 (Ik meen uit 2010) en vergeleken daarmee is het leuk om te zien hoe ver Synology in al die jaren is gekomen; zowel het inbouwen van een HDD als de software installatie is eindeloos veel eenvoudiger geworden en het concept NAS is daarmee ook echt volwassen geworden. Daarbij zijn vooral features zoals QuickConnect die drempel verlagend werken interessant, een NAS wordt zo een stuk toegankelijker voor de leek. Het is allemaal nog net niet drempelvrij, maar gezien het bovenstaande in minder dan 30 minuten tot stand kwam best een complimentje waardig.
What’s next? Jullie feedback bepaalt welke stappen we verder gaan doorlopen met deze Synology NAS. Hoe dan ook gaan we ons verdiepen wat backup mogelijkheden betreft en gaan we onze eigen ‘dropbox’ of ‘google drive’ opzetten, en gaan we natuurlijk kijken wat de software van Synology nog meer te bieden heeft, maar als je specifieke elementen graag uitgelicht zou zien: laat het ons weten!
Part 1 - Introductie
Part 2 - Installatie
Op bezoek bij... ASUS.
Op bezoek bij .. ASUS
“Wil je wat echt super kei nieuwe really cool shit komen bekijken?” zei de ASUS medewerker, wiens officiële titel “In charge of really cool shit” is, tegen ons.
“Is het een GTX 1080 Ti??”
“Maybe…”
“On my way.”
..en voor we het wisten stonden we in Nieuwegein waar ASUS hun Benelux kantoor is gevestigd. Initieel ietwat teleurgesteld dat het kantoor van ASUS niet 100% Aura compatible is en volledig RGB verlicht, maar gezien we iets later de aller nieuwste trend zouden ervaren is het wellicht maar beter dat ze niet net een vermogen hebben uitgegeven voor #RGBALLTHETHINGS?
Daarbij leid je de aandacht natuurlijk snel genoeg af wanneer je een mega stapel GPU dozen klaarzet.
Enfin, we mochten een kijkje komen nemen omdat ze op het punt stonden om twee gloednieuwe producten uit te brengen. Van de mensen uit het product development team zelf uit Taiwan kregen we een presentatie over de nieuwe ROG XG Station 2, een behuizing voor een externe grafische kaart, en natuurlijk iets waar de welgestelde gamer al even op zit te wachten: een dikke custom GeForce GTX 1080 Ti, niet geheel onverwacht in de ROG Strix OC uitvoering. De productpagina van die kaart staat inmiddels online en alle details zijn daar te vinden, maar de gelegenheid om met mensen direct verantwoordelijk voor het ontwikkelen van die kaart te praten is natuurlijk wel erg tof. Inzicht krijgen in hoe het proces in zijn werk gaat nadat Nvidia CEO Jen-Hsun Huang als een rockstar op een podium zijn aller nieuwste chip de lucht in tilt is heel erg leuk, en laat ik het zo stellen: stevig respect voor de mensen die vanaf dat moment extreme overuren maken om ons binnen afzienbare tijd zo’n nog dikkere uitvoering te kunnen leveren.
Notities maken in stijl... en met chocolade
Één van de onderwerpen die ik persoonlijk interessant vond was de afweging tussen bijvoorbeeld temperaturen en geluidsproductie in grafische kaarten. Waar wij in Nederland zwaar wegen aan stille grafische kaarten zijn er andere delen van de wereld waar lagere temperaturen de standaard zijn voor ‘kwaliteit’. Ik was dan ook benieuwd of ze overwogen om kaarten anders te tunen voor Europa, maar het antwoord lag al klaar: bij dit nieuwe paradepaardje kan je zelf kiezen voor een standaard of ‘quiet’ BIOS naargelang je eigen wensen. Tevens hoop ik dat de suggestie van case modding held en all-round nuchtere Hollander Peter ‘l3p’ Brands om niet langer serienummer stickers op de backplate te plakken snel werkelijkheid wordt.
Het andere product, de ROG XG Station 2, waar de nieuwe ROG Strix GTX 1080 Ti in zat, is niet minder indrukwekkend. Deze externe GPU case welke je open klapt om eenvoudig toegang te krijgen tot je grafische kaart wordt via thunderbolt aangesloten aan je systeem, om zo bijvoorbeeld je ultrabook voor onderweg thuis tot een heus gaming monster om te toveren. Het was mijn eerste hands-on met een externe GPU en ik was vooral onder de indruk van het feit dat je niet merkt dat de GPU niet in maar buiten je PC zit. Uiteraard ben je afhankelijk van de processor van je laptop, en lang niet alle laptops hebben thunderbolt of zijn compatible met externe GPU’s, maar waar ik ergens iets van lag verwacht had lijkt dat geenszins het geval. En dat terwijl het geheel ook nog eens via een beamer stond aangesloten en niet op een ultra snel gaming scherm. Wat hij precies moet gaan kosten is mij niet duidelijk, maar gezien de constructie en gebrek aan schaalgrootte van de productie verwacht ik het woord ‘goedkoop’ niet in de mond te zullen nemen als we dit tzt een keer reviewen.
Even mijn mad Pharah skills laten zien natuurlijk...
Ik had het net al over de nieuwe trend? #PLASMAALLTHETHINGS! De plasma-bar aan de voorzijde van de XG Station 2, overigens ook nog gedeeltelijk instelbaar via de software, doet denken aan de oude plasma bollen uit onze jeugd; vinger erop en giechelen maar. Gaat plasma RGB vervangen? Wie weet, ik kijk in elk geval uit naar losse plasma strips. Al denk ik dat ASUS er inderdaad verstandig aan heeft gedaan om deze XG Station voorlopig toch ook nog maar volledig RGB LED en Aura compatible uit te voeren.
Uiteraard nog even kunnen voelen aan de nieuwe 240Hz gaming schermen, een ontwikkeling welke ik zeker eens tegen de huidige generatie 144Hz schermen af wil zetten; het gat tussen 60 en 144Hz is groot, maar ik kan nog niet beoordelen hoe het voorbij die 144Hz uitpakt. Verder natuurlijk aardig wat moederborden kunnen bekijken waaronder de nieuwe ROG Maximus IX Apex en de X370 Crosshair VI Hero. Mooie bordjes, en gezien ik wel Ryzen processoren in huis had maar nog met een gebrek aan moederborden zat begon een plannetje te broeden om daar wat aan te doen. Met zo’n stapel GPU’s uitgestald, één mobotje meer of minder zouden ze toch niet merken…?
Ook dit beeldje wil ik jullie niet onthouden. Ik zou er te oud voor moeten zijn, maar stiekem vind ik dat soort geeky gadgets gewoon helemaal het einde.
Een ander beeld wat verre van vervelend was was de lieftallige dame die met een stapel pizza’s binnen kwam zetten. Pizza’s, beetje gamen op een dikke externe bak met een gloednieuwe GTX 1080 Ti en hands-on met tal van toffe componenten? Mag volgens mij niet klagen of wel?
En af en toe even lachen voor de foto natuurlijk. Samen met links overclock baas Roger “Oldscarface” van o.a. het Hardware.info Pro OC team, en rechts natuurlijk casemod opperbaas Peter “l3p” Brands, bekend van o.a. de Telegraaf he
... enn 'het Internet', ahem. 
Letterlijk stuffed van het eten en mentaal stuffed van alle toffe hardware was uiteindelijk eens tijd om naar huis te gaan, maar uiteraard niet voor het eerder uitgebroede plan in werking te zetten. Vrouwlief, voor zij die het niet weten zijn wij een onafscheidelijk review- en geek-duo, pakte de dikke Strix GPU en maakte een pose, en terwijl iedereen kortstondig was afgeleid kon ik er snel vandoor met die X370 Crosshair VI Hero. Profit! En hoe zorg je dat je een moederbord veilig thuis krijgt?
Zo dus.
Dames en heren van ASUS, dank voor de uitnodiging en het organiseren van een leuke middag!
Synology NAS experience pt1.
Synology NAS experience pt1 - Introductie
Onder het motto 'verandering van spijs...' gaan we wat andere productbenaderingen proberen dan de gebruikelijke review opbouw. FYI: Dit onderwerp specifiek blijft bewust 'licht' / 'jip en janneke' / toegankelijk. Graag jullie mening over het concept!
Het is vandaag de dag bijna niet meer voor te stellen dat iemand geen digitale data heeft die ze veilig willen stellen of dat iemand genoegen neemt met het kunnen benaderen van die data vanaf een enkele machine. Hoewel een enkeling van prima van nul af aan zijn digitale leven op wil bouwen na een crash, brand of diefstal ga ik er gemakshalve vanaf nu vanuit dat jij –wel- iets hebt wat je niet kwijt wilt of je data vanaf meerdere apparaten wilt kunnen benaderen; een film op je tablet, muziek in de slaapkamer, of je werkbestanden onderweg; redenen genoeg. Het is inmiddels best een tech cliché om te zeggen “maak backups!”, maar het aantal mensen die dit weet ten opzichte van het aantal mensen die er wat aan doet is nog altijd schrikbarend.
Voor het eerste probleem, spulletjes veiligstellen, zal voor de meest eenvoudige gebruikers een oplossing als USB stick of externe harde schijf met een kopietje van alle spulletjes een prima vangnet zijn, en voor een paar tientjes heb je dan zeker iets om op terug te vallen. Meer veeleisende gebruikers lopen al snel tegen opslag beperkingen op en het is nog altijd best wel ‘moeite’ om zo’n ding constant mee te slepen, om over mensen die zo’n apparaat wel kopen maar vergeten als backup te gebruiken maar te zwijgen; ik ken ze helaas genoeg. Een andere populaire oplossing zijn de bekende cloud accountjes zoals Dropbox, Google Drive, Skydrive, en noem zo maar op gebruiken. Daarmee pak je beide problemen in beginsel aan, maar voor voldoende ruimte zal je ook in de buidel moeten tasten, en de mogelijkheden komen niet verder dan een eenvoudige synchronisatie; er is geen ingebakken vangnet voor gebruikersfouten als het op je belangrijke bestanden aan komt, en voor bedrijven of alu-hoedje eigenaren spelen er ook privacy overwegingen bij het opslaan van je data in the land of Donald Du.. Trump.
Voor een druk gezin, een ondernemer met meerdere machines waarop hij alles veilig in sync wil hebben, of gewoon een tech enthousiast of fotograaf met ‘heel veel’ data is een centrale opslag zoals een NAS dan een interessante overweging.
Cue.. een NAS!
In de basis biedt een NAS veel opslag, een stukje zekerheid tegen bijvoorbeeld het defect gaan van harde schijven, een featureset waar je u tegen zegt, en zoals mij inmiddels is gebleken: een installatie en gebruiksgemak waar een thuisserver(tje) niet eenvoudig tegenop kan. In een serie artikelen, blogs of hoe je ze wilt noemen, waarvan dit het eerste deel is, zet ik mijn eigen server aan de kant en gaan we de wereld van Synology en hun diskstation NAS producten ontdekken. Stellen dat Synology vrijwel synoniem is voor het woord NAS is in elk geval geen leugen. We gaan kijken naar onder andere het hoe en waarom een NAS, een vraag die we in feite zojuist beantwoorden, de installatie van zo’n NAS, het opzetten van elementaire features zoals toegang van buiten huis (of kantoor) of directe synchronisatie tussen apparaten, enkele geavanceerde features en mogelijkheden en de koppeling naar een cloud backup of backup op andere locatie.
We gaan het niet te technisch maken, maar richten ons op een lesje begrijpend lezen voor de niet-techneut voor wie deze producten even goed interessant zijn als voor de tech fanatiekeling. We gaan dit doen met de Synology DS916+, een krachtige uitvoering met ruimte voor vier harde schijven –en- de optie tot nog meer opslag waarmee hij zich primair richt op omgevingen met een groter aantal actieve gebruikers. De meer basale functies waar we in eerste instantie op gaan richten in deze ervaring zijn niet noemenswaardig anders dan met een DS116, DS216 of DS416 serie NAS. Hoewel ik persoonlijk zou adviseren minimaal de DS216 varianten te overwegen voor dat extra beetje interne zekerheid (lees: een schijf kapot kan gaan zonder problemen voor je continuïteit) is het verder zaak om zelf een inschatting te maken hoe veel ruimte je nodig hebt.
Over de exacte inhoud van deze serie horen we dus graag jullie input. Zou je een stuk aankoopadvies leuk vinden, wil je juist meer weten over verschillende RAID opties, of ben je benieuwd naar specifieke geavanceerde features? Laat ons je idee weten en dan gaan wij ons best doen om interessante ideetjes tot zover mogelijk mee te nemen in deze ervaring.
Edit: Ik heb zojuist alvast een betaalbaar 2-bay model (169 euro kostende DS216j) erbij bijgehaald om zeker te zijn dat de ervaring niet te mooi lijkt door alle power in de 916+
Edit 2: Na reactie van masauri (link) heeft hij een mooie Synology Megazord gemaakt die ik jullie niet wil onthouden
Part 1 - Introductie
Part 2 - Installatie
Onder het motto 'verandering van spijs...' gaan we wat andere productbenaderingen proberen dan de gebruikelijke review opbouw. FYI: Dit onderwerp specifiek blijft bewust 'licht' / 'jip en janneke' / toegankelijk. Graag jullie mening over het concept!
Het is vandaag de dag bijna niet meer voor te stellen dat iemand geen digitale data heeft die ze veilig willen stellen of dat iemand genoegen neemt met het kunnen benaderen van die data vanaf een enkele machine. Hoewel een enkeling van prima van nul af aan zijn digitale leven op wil bouwen na een crash, brand of diefstal ga ik er gemakshalve vanaf nu vanuit dat jij –wel- iets hebt wat je niet kwijt wilt of je data vanaf meerdere apparaten wilt kunnen benaderen; een film op je tablet, muziek in de slaapkamer, of je werkbestanden onderweg; redenen genoeg. Het is inmiddels best een tech cliché om te zeggen “maak backups!”, maar het aantal mensen die dit weet ten opzichte van het aantal mensen die er wat aan doet is nog altijd schrikbarend.
Voor het eerste probleem, spulletjes veiligstellen, zal voor de meest eenvoudige gebruikers een oplossing als USB stick of externe harde schijf met een kopietje van alle spulletjes een prima vangnet zijn, en voor een paar tientjes heb je dan zeker iets om op terug te vallen. Meer veeleisende gebruikers lopen al snel tegen opslag beperkingen op en het is nog altijd best wel ‘moeite’ om zo’n ding constant mee te slepen, om over mensen die zo’n apparaat wel kopen maar vergeten als backup te gebruiken maar te zwijgen; ik ken ze helaas genoeg. Een andere populaire oplossing zijn de bekende cloud accountjes zoals Dropbox, Google Drive, Skydrive, en noem zo maar op gebruiken. Daarmee pak je beide problemen in beginsel aan, maar voor voldoende ruimte zal je ook in de buidel moeten tasten, en de mogelijkheden komen niet verder dan een eenvoudige synchronisatie; er is geen ingebakken vangnet voor gebruikersfouten als het op je belangrijke bestanden aan komt, en voor bedrijven of alu-hoedje eigenaren spelen er ook privacy overwegingen bij het opslaan van je data in the land of Donald Du.. Trump.
Voor een druk gezin, een ondernemer met meerdere machines waarop hij alles veilig in sync wil hebben, of gewoon een tech enthousiast of fotograaf met ‘heel veel’ data is een centrale opslag zoals een NAS dan een interessante overweging.
Cue.. een NAS!
In de basis biedt een NAS veel opslag, een stukje zekerheid tegen bijvoorbeeld het defect gaan van harde schijven, een featureset waar je u tegen zegt, en zoals mij inmiddels is gebleken: een installatie en gebruiksgemak waar een thuisserver(tje) niet eenvoudig tegenop kan. In een serie artikelen, blogs of hoe je ze wilt noemen, waarvan dit het eerste deel is, zet ik mijn eigen server aan de kant en gaan we de wereld van Synology en hun diskstation NAS producten ontdekken. Stellen dat Synology vrijwel synoniem is voor het woord NAS is in elk geval geen leugen. We gaan kijken naar onder andere het hoe en waarom een NAS, een vraag die we in feite zojuist beantwoorden, de installatie van zo’n NAS, het opzetten van elementaire features zoals toegang van buiten huis (of kantoor) of directe synchronisatie tussen apparaten, enkele geavanceerde features en mogelijkheden en de koppeling naar een cloud backup of backup op andere locatie.
We gaan het niet te technisch maken, maar richten ons op een lesje begrijpend lezen voor de niet-techneut voor wie deze producten even goed interessant zijn als voor de tech fanatiekeling. We gaan dit doen met de Synology DS916+, een krachtige uitvoering met ruimte voor vier harde schijven –en- de optie tot nog meer opslag waarmee hij zich primair richt op omgevingen met een groter aantal actieve gebruikers. De meer basale functies waar we in eerste instantie op gaan richten in deze ervaring zijn niet noemenswaardig anders dan met een DS116, DS216 of DS416 serie NAS. Hoewel ik persoonlijk zou adviseren minimaal de DS216 varianten te overwegen voor dat extra beetje interne zekerheid (lees: een schijf kapot kan gaan zonder problemen voor je continuïteit) is het verder zaak om zelf een inschatting te maken hoe veel ruimte je nodig hebt.
Over de exacte inhoud van deze serie horen we dus graag jullie input. Zou je een stuk aankoopadvies leuk vinden, wil je juist meer weten over verschillende RAID opties, of ben je benieuwd naar specifieke geavanceerde features? Laat ons je idee weten en dan gaan wij ons best doen om interessante ideetjes tot zover mogelijk mee te nemen in deze ervaring.
Edit: Ik heb zojuist alvast een betaalbaar 2-bay model (169 euro kostende DS216j) erbij bijgehaald om zeker te zijn dat de ervaring niet te mooi lijkt door alle power in de 916+
Edit 2: Na reactie van masauri (link) heeft hij een mooie Synology Megazord gemaakt die ik jullie niet wil onthouden
Part 1 - Introductie
Part 2 - Installatie
Veel over muizen! pt 3: 'the rest'
Uiteraard allereerst de beste wensen aan ons beste mede-tweakers! Hoop dat iedereen een beetje is bijgekomen / uitgebuikt / etc.
Nu tijd voor deel 3 van het stukje achtergrond over muizen, ons gebruik daarvan, en in het verlengde het pad naar een betere muisaankoop. In deel 1 bespraken we de manier van vasthouden (en in het verlengde daarvan feitelijk de vorm), deel 2 ging puur over de prestaties, en vandaag in deel 3 pakken we het vangnet erbij om ‘het overige relevante’ wat komt kijken bij het beoordelen van een muis. Het idee is om bewustzijn te creëren op gebied van muizen, en vervolgens een beter overwogen aanschaf te doen. Cooler Master was zo vriendelijk een setje muizen op te sturen met de zeer uiteenlopende eigenschappen die we nodig hebben voor deze stukjes. Variërend van de betaalbare middenklasser met lasersensor (de Mizar) tot de twee optische topmodellen (De MasterMouse L en de Sentinel III, de één ergonomisch en de ander niet) en de vreemde eend in de bijt: de Xornet II.
Van links naar rechts: De Sentinel III, de MasterMouse Pro L, de Mizar en de Xornet II
Voor alle duidelijkheid: Uiteraard voldoet praktisch elke muis wel om een beetje te browsen, we richten ons hier dan ook vooral op mensen die hun muis dagelijks intensief gebruiken. Of het dan om gamen gaat of bijvoorbeeld foto-, video- of design werk maakt niet eens veel uit. Anyhow, nu je uitgevogeld hebt welke manier van vasthouden bij jou past, dus welke vorm je zoekt, en je de keuze hebt gemaakt om wel of niet te investeren in een muis met een ultieme sensor, zou je wellicht denken dat je er bent. Toch moeten we nog even verder nadenken over…
Quality is not an act... (alhoewel, vraag het de marketeer.)
Kwaliteit is een beladen begrip, en even goed cruciaal als complex. Een zwaardere muis voelt, zeker in de hand van de leek, in eerste instantie veelal steviger en ‘betere kwaliteit’, echter belast gewicht de hand en pols ook meer en zegt dat gevoel helaas bar weinig over de daadwerkelijke levensduur. Hoewel gevoelskwaliteit niet onbelangrijk is voor het aankoop-genot, cruciaal als je veel geld uitgeeft, is juist de inhoudelijke kwaliteit van de onderdelen cruciaal, en vooral de gebruikte switches zijn daarbij van belang. Menig gamer zal ervaring hebben met een chique muis die op termijn opeens overal dubbelklikt bij het eenmalig indrukken van de knop. Alle muizen die je in dit stukje ziet bevatten switches van Omron, net als overigens 90% (zo niet 99%) van alle beetje merk muizen op de wereld, en zoals zo’n beetje alles in de wereld kunnen die kapot (en geval van Omron switches ‘overlijden’ ze vaak met een dubbelklik spasme). Het typische geluid en gevoel van Omron zal menig muizer vast ook bekend zijn, echter maken ze deze in zowel prut als top kwaliteit waarbij de meeste mensen op gevoel het verschil niet zullen herkennen; feitelijk merk je dat pas als het te laat is. “20m” Omrons (bijv in de MasterMouse Pro L) gaan zo’n 20 miljoen klikjes mee, terwijl het gros van de muizen “5m” varianten meekrijgt, of varianten zonder levensduur rating, waarbij je na 2-3 miljoen kliks al genoegen moet nemen. Hoewel het lastig in te schatten is hoeveel iedereen klikt is de vuistregel dat een dagelijks actieve muizer de 5 mil wel moeten halen in een jaartje of 2-3; investeren in een muis met kwaliteit switches is dan ook geen gek idee als je een fanatieke gebruiker bent.
De Omron D2FC-F-7N die in eindeloos veel muizen zit. Zonder toevoeging aan het einde hebben die een levensduur van 5m clicks
Gelukkig hebben de laatste paar jaar een trend gezien dat er vanuit de gebruiker veel meer op de daadwerkelijke switchkwaliteit wordt gelet, en de fabrikanten haken daarop in door meer aandacht te besteden aan die kwaliteit in plaats van enkel op het maximale DPI niveau waar ze allemaal zo goed in zijn. Drie jaar geleden was een muis met 20m rated switches zeldzaam, tegenwoordig zijn er verschillende opties vanaf het middensegment. Helaas is er minder aandacht vanuit de consument (en als gevolg de fabrikant) voor de kwaliteit van de secundaire switches (duimknoppen, scrollwiel), elementen waarbij we meer onderliggende fabrikanten tegenkomen en ook uiteenlopende implementaties. Ergens logisch gezien die veel minder worden belast, en het is dan ook zelden een beperking van de levensduur, maar een degelijke ‘click’ en feedback bij het indrukken brengt het kwaliteitsgevoel weer een stuk omhoog. Een budget muis biedt vaak een weinig scherpe en wat doffe ‘tik’ bij dergelijke knoppen, dus de scherpte (cq kwaliteit) van die secundaire elementen dient zeker overwogen te worden.
You must construct additional buttons!
Als we het over switches hebben moeten we ook even de knop layout aanhalen. De meeste muizen hebben tegenwoordig twee duimknoppen, en praktisch allemaal laten ze je ook de functies eronder aanpassen. Wil je meer? Muizen zijn vandaag de dag te koop met eindeloos veel handige, innovatieve of opvallende oplossingen, soms met een vleugje ‘wtf’. ‘Iets meer’ wordt over het algemeen gewaardeerd door all-round gamers of MOBA gamers, ‘veel meer’ zie je over het algemeen gebruikt worden bij MMO gamers. Welke layout ideaal is is persoonlijk, maar ‘meer’ is niet altijd beter gezien knoppen ook in de weg kunnen zitten, of wellicht kunnen MMO gamers wel wat momentjes herinneren waarbij één medespeler de hele raid deed wipen met een ‘oops wrong button’. Wijsheid lijkt dan ook gewoon even te bedenken hoe veel knoppen je echt wilt hebben.
Overigens, een leuke toevoeging in enkele recente muizen is een shift-feature om zo het netto aantal opdrachten te verdubbelen (of andere leuke extra features in de software) zonder extra knoppen te plaatsen. Handig voor die incidentele acties zonder een wirwar aan knoppen nodig te hebben.
De TX knop 'shift' je andere knoppen naar een tweede functie, niet de eerste muis die dat doet, maar wel een handige feature.
Put your coat(ing) on.
Wat coating betreft is er geen ‘goede’ keuze; die is persoonlijk. Slechte keuzes zijn er soms wel, wanneer coatings loslaten vanuit de fabriek, maar dat zijn uitzonderingen. Over het algemeen zal je termen zien als “plastic” en “rubberized” (De compacte Xornet II die je hier ziet is daar één van), waarmee je inderdaad de meeste muizen omschrijft, al combineren sommigen de twee materialen. Rubber voelt wat zachter en wordt in de regel als comfortabeler ervaren, maar het houdt ook viezigheid meer vast en het zegt niets over de daadwerkelijke grip; kunststoffen komen in tig varianten waarbij je soms nog meer grip hebt dan bij een rubberized muis (en ook daar zien we grote verschillen), en soms een spiegelglad model kan hebben. Ook hier geldt dus dat je vrijwel gedwongen wordt reviews te lezen; uit de specs haal je feitelijk niets. Maar maak simpelweg een keuze welk materiaal je fijn vindt, en of je juist een wat gladdere muis of een meer stroeve wilt.
De harde UV coating hier op de MasterMouse S houdt vingerafdrukken en vuil goed weg
Voor mensen die gevoelig zijn voor ‘yucky’ muizen, bijvoorbeeld vanwege zweethandjes, zijn er ook zeker modellen die veel viezigheid afstoten (de UV coating van bijvoorbeeld de Sentinel en MasterMouse zijn daar echt uitstekende voorbeelden van, al kunnen die voor sommigen ook weer wat ‘hard’ aanvoelen). Het verschil tussen zo’n harde afstotende coating en een gemiddelde zachte coating na een aantal maanden is, zelfs met normale handhygiëne, echt fors.
Nogmaals: geen harde goed/fout keuze, wel food for thought.
To be wired, or not to be wired.
Het is niemand ontgaan dat de meeste consumentenmuizen draadloos zijn, en de meeste game muizen bedraad. Simpelweg vanwege de meestal zo’n 10 milliseconde vertraging van een (betere) draadloze muis. Beetje nuance: kijk je de hele actie-reactie chain van gebruiker naar server van een online game en je zit al snel op de 200-250ms en is 10ms niet schokkend, veelal niet eens merkbaar, maar online gamen is een serieuze business geworden en elke paar milliseconden winst die voor het oprapen liggen laat je dan ook niet liggen. Een draadje is voor fanatieke gamers dus veelal geen armoe, maar puur prestatie keuze. Hoewel er, met Logitech voorop, hard getimmerd wordt aan draadloze muizen die op gebied van snelheid geen concessies doen komt die beweging ook niet zonder consequenties; het kost aardig meer (serieuze draadloze game muizen onder de 100 euro zijn een uitzondering), en de kabel ligt er alsnog om regelmatig op te laden; enkel de laatste paar decimeter worden draadloos overbrugd. Hoewel draadloos dus zich langzaam zal gaan aanbieden als alternatief, iets wat natuurlijk al het geval was voor de iets meer casual gamer, is het dus niet heel dat menig gamemuizenbouwer het simpelweg bij een draadje houdt.
Extra's-ordinary
Feitelijk een inkoppertje, maar denk ook even na over de extra features die een muis te bieden heeft. Extra’s in de traditionele zin is een lastiger verhaal tegenwoordig. Waar leuke draagzakjes ooit gebruikelijk waren zien we tegenwoordig vooral de keuze voor kostenbesparingen. Af en toe kom je ze nog tegen, net zoals een chique verpakking (echt een uitzondering tegenwoordig), maar echte luxe lijkt wederom onder de 100 euro nauwelijks nog te vinden Ook een niet heel vreemd element, want het zou mij niets verbazen dat de meeste van die tasjes en verpakkingen vlot de prullenbak in is gegaan. Een handje vol muizen biedt nog wel –iets- extra’s, bijvoorbeeld een extra topcover of sidegrip, een extra setje gliders, optionele gewichtjes, of wat leuke stickers (tja, ze moeten wat he?), maar de praktische implicaties blijven veelal beperkt tot een stukje nuance.
Extratjes zijn leuk natuurlijk, zelfs al brengen ze vooral nuanceverschillen.
Hetzelfde kan je ook zeggen voor de RGB verlichting die tegenwoordig overal en nergens in zit, of bijvoorbeeld OLED features in muizen. Het ziet er heel leuk uit, maar de praktische meerwaarde is beperkt; wie kijkt er naar z’n muis? Uiteindelijk zijn die features, net als menig eerder genoemde extra’s, er eigenlijk vooral om op te vallen in een markt met praktisch oneindig veel keuze. Maar er zijn dan ook zo veel prima muizen te koop van eindeloos veel merken, dat het vrijwel onvermijdelijk is dat fabrikanten toch iets proberen te doen om op te vallen, of in het geval van sommige muizen juist het tegenovergestelde doen; opvallend onopvallende modellen in een markt ruim voorzien in kermisattracties. Gelukkig geeft het ons iets te kiezen zullen we maar zeggen?
RGB LEDjes en een LED venster om je instellingen af te lezen; we kunnen over de praktische waarde discussieren maar het oogt toch leuk
Bij het ‘extra softwarepakket’ zien we veelal wel grote verschillen. Deze pakketten variëren van matig tot super gepolijst, echter is het zeldzaam dat een softwarepakket echt noemenswaardige elementen mist. Heel zwaar weeg ik de software dan ook niet, mits het werkt, maar het kan een aandachtspuntje zijn als je iets unieks zoekt, bijvoorbeeld een muis waarbij de instellingen op de muis zelf worden opgeslagen zodat je hem (met je settings) mee kan nemen. Maar ook dat lijkt tegenwoordig meer regel dan uitzondering.
Buy a mousepad stupid!
Deze is best wel cruciaal, maar het effect van een goede muismat zie ik veelal toch worden onderschat. Je kan muizen met een chique sensor kopen, of uitstekende glij-eigenschappen, maar het prestatieverschil tussen een gemiddeld bureau en een instap muismat is veelal groter dan die tussen goedkopere en duurdere muizen, en zelfs een budget sensor profiteert van een beetje mat. Elke keer als iemand een dikke sensor op een gelakte houten tafel gebruikt sterft er ergens een lieve kleine kitten, dus doe dat gewoon niet als je scherp wilt muizen. Sommige sensoren zijn er uiteraard gevoeliger voor dan anderen, maar in elk geval behaal je optimale prestaties enkel met een beetje muismat. Voor je browsen en excel sheets zal het niet hoeven, maar als je een beetje wilt gamen of ontwerpen pak dan ook een muismatje mee.
Grote matjes, kleine matjes, stop ze zeker -niet- in de wasmasjien. Gewoon een vochtig doekje op zn tijd voldoet
Al is het maar een eenvoudig ding van een tientje of wat, het is bijna altijd beter dan niets. Luxere varianten bieden uiteraard vaak net wat meer kwaliteit, bijvoorbeeld gestikte (of anders afgewerkte) randjes om rafelen tegen te gaan en dus langer mee te gaan, of meer specifieke glijeigenschappen. Zal er hier niet te diep in gaan, maar wellicht een leuk onderwerp voor een vervolg artikeltje?
Afsluitend.
Natuurlijk is er nog veel meer om over na te denken bij je muis keuze dan we in deze drie stukken hebben doorgenomen, maar uiteindelijk blijven veel elementen gewoon 100% subjectief. De één vind grote duimknoppen fijn, de andere heeft liever een plekje om zijn pink te rusten, en zodoende gaat niets boven zelf ervaren. Toch hoop ik dat deze stukjes je hebben geholpen even stil te staan bij je huidige gebruik, en een beetje te sturen wanneer je aan een nieuwe muis toe bent; er komt namelijk heel wat meer kijken bij muizen dan enkel die extreme DPI waardes waar je mee suf gegooid wordt. In elk geval moet het muisreviews beoordelen makkelijker maken!
Feedback of vragen? Laat gerust een reactie achter.
Linkjes:
Deel 1: Gripstijlen
Deel 2: Sensorprestaties
Review-leesvoer :D
Hoop dat iedereen een beetje is bijgekomen / uitgebuikt / etc.Nu tijd voor deel 3 van het stukje achtergrond over muizen, ons gebruik daarvan, en in het verlengde het pad naar een betere muisaankoop. In deel 1 bespraken we de manier van vasthouden (en in het verlengde daarvan feitelijk de vorm), deel 2 ging puur over de prestaties, en vandaag in deel 3 pakken we het vangnet erbij om ‘het overige relevante’ wat komt kijken bij het beoordelen van een muis. Het idee is om bewustzijn te creëren op gebied van muizen, en vervolgens een beter overwogen aanschaf te doen. Cooler Master was zo vriendelijk een setje muizen op te sturen met de zeer uiteenlopende eigenschappen die we nodig hebben voor deze stukjes. Variërend van de betaalbare middenklasser met lasersensor (de Mizar) tot de twee optische topmodellen (De MasterMouse L en de Sentinel III, de één ergonomisch en de ander niet) en de vreemde eend in de bijt: de Xornet II.
Van links naar rechts: De Sentinel III, de MasterMouse Pro L, de Mizar en de Xornet II
Voor alle duidelijkheid: Uiteraard voldoet praktisch elke muis wel om een beetje te browsen, we richten ons hier dan ook vooral op mensen die hun muis dagelijks intensief gebruiken. Of het dan om gamen gaat of bijvoorbeeld foto-, video- of design werk maakt niet eens veel uit. Anyhow, nu je uitgevogeld hebt welke manier van vasthouden bij jou past, dus welke vorm je zoekt, en je de keuze hebt gemaakt om wel of niet te investeren in een muis met een ultieme sensor, zou je wellicht denken dat je er bent. Toch moeten we nog even verder nadenken over…
Quality is not an act... (alhoewel, vraag het de marketeer.)
Kwaliteit is een beladen begrip, en even goed cruciaal als complex. Een zwaardere muis voelt, zeker in de hand van de leek, in eerste instantie veelal steviger en ‘betere kwaliteit’, echter belast gewicht de hand en pols ook meer en zegt dat gevoel helaas bar weinig over de daadwerkelijke levensduur. Hoewel gevoelskwaliteit niet onbelangrijk is voor het aankoop-genot, cruciaal als je veel geld uitgeeft, is juist de inhoudelijke kwaliteit van de onderdelen cruciaal, en vooral de gebruikte switches zijn daarbij van belang. Menig gamer zal ervaring hebben met een chique muis die op termijn opeens overal dubbelklikt bij het eenmalig indrukken van de knop. Alle muizen die je in dit stukje ziet bevatten switches van Omron, net als overigens 90% (zo niet 99%) van alle beetje merk muizen op de wereld, en zoals zo’n beetje alles in de wereld kunnen die kapot (en geval van Omron switches ‘overlijden’ ze vaak met een dubbelklik spasme). Het typische geluid en gevoel van Omron zal menig muizer vast ook bekend zijn, echter maken ze deze in zowel prut als top kwaliteit waarbij de meeste mensen op gevoel het verschil niet zullen herkennen; feitelijk merk je dat pas als het te laat is. “20m” Omrons (bijv in de MasterMouse Pro L) gaan zo’n 20 miljoen klikjes mee, terwijl het gros van de muizen “5m” varianten meekrijgt, of varianten zonder levensduur rating, waarbij je na 2-3 miljoen kliks al genoegen moet nemen. Hoewel het lastig in te schatten is hoeveel iedereen klikt is de vuistregel dat een dagelijks actieve muizer de 5 mil wel moeten halen in een jaartje of 2-3; investeren in een muis met kwaliteit switches is dan ook geen gek idee als je een fanatieke gebruiker bent.
De Omron D2FC-F-7N die in eindeloos veel muizen zit. Zonder toevoeging aan het einde hebben die een levensduur van 5m clicks
Gelukkig hebben de laatste paar jaar een trend gezien dat er vanuit de gebruiker veel meer op de daadwerkelijke switchkwaliteit wordt gelet, en de fabrikanten haken daarop in door meer aandacht te besteden aan die kwaliteit in plaats van enkel op het maximale DPI niveau waar ze allemaal zo goed in zijn. Drie jaar geleden was een muis met 20m rated switches zeldzaam, tegenwoordig zijn er verschillende opties vanaf het middensegment. Helaas is er minder aandacht vanuit de consument (en als gevolg de fabrikant) voor de kwaliteit van de secundaire switches (duimknoppen, scrollwiel), elementen waarbij we meer onderliggende fabrikanten tegenkomen en ook uiteenlopende implementaties. Ergens logisch gezien die veel minder worden belast, en het is dan ook zelden een beperking van de levensduur, maar een degelijke ‘click’ en feedback bij het indrukken brengt het kwaliteitsgevoel weer een stuk omhoog. Een budget muis biedt vaak een weinig scherpe en wat doffe ‘tik’ bij dergelijke knoppen, dus de scherpte (cq kwaliteit) van die secundaire elementen dient zeker overwogen te worden.
You must construct additional buttons!
Als we het over switches hebben moeten we ook even de knop layout aanhalen. De meeste muizen hebben tegenwoordig twee duimknoppen, en praktisch allemaal laten ze je ook de functies eronder aanpassen. Wil je meer? Muizen zijn vandaag de dag te koop met eindeloos veel handige, innovatieve of opvallende oplossingen, soms met een vleugje ‘wtf’. ‘Iets meer’ wordt over het algemeen gewaardeerd door all-round gamers of MOBA gamers, ‘veel meer’ zie je over het algemeen gebruikt worden bij MMO gamers. Welke layout ideaal is is persoonlijk, maar ‘meer’ is niet altijd beter gezien knoppen ook in de weg kunnen zitten, of wellicht kunnen MMO gamers wel wat momentjes herinneren waarbij één medespeler de hele raid deed wipen met een ‘oops wrong button’. Wijsheid lijkt dan ook gewoon even te bedenken hoe veel knoppen je echt wilt hebben.
Overigens, een leuke toevoeging in enkele recente muizen is een shift-feature om zo het netto aantal opdrachten te verdubbelen (of andere leuke extra features in de software) zonder extra knoppen te plaatsen. Handig voor die incidentele acties zonder een wirwar aan knoppen nodig te hebben.
De TX knop 'shift' je andere knoppen naar een tweede functie, niet de eerste muis die dat doet, maar wel een handige feature.
Put your coat(ing) on.
Wat coating betreft is er geen ‘goede’ keuze; die is persoonlijk. Slechte keuzes zijn er soms wel, wanneer coatings loslaten vanuit de fabriek, maar dat zijn uitzonderingen. Over het algemeen zal je termen zien als “plastic” en “rubberized” (De compacte Xornet II die je hier ziet is daar één van), waarmee je inderdaad de meeste muizen omschrijft, al combineren sommigen de twee materialen. Rubber voelt wat zachter en wordt in de regel als comfortabeler ervaren, maar het houdt ook viezigheid meer vast en het zegt niets over de daadwerkelijke grip; kunststoffen komen in tig varianten waarbij je soms nog meer grip hebt dan bij een rubberized muis (en ook daar zien we grote verschillen), en soms een spiegelglad model kan hebben. Ook hier geldt dus dat je vrijwel gedwongen wordt reviews te lezen; uit de specs haal je feitelijk niets. Maar maak simpelweg een keuze welk materiaal je fijn vindt, en of je juist een wat gladdere muis of een meer stroeve wilt.
De harde UV coating hier op de MasterMouse S houdt vingerafdrukken en vuil goed weg
Voor mensen die gevoelig zijn voor ‘yucky’ muizen, bijvoorbeeld vanwege zweethandjes, zijn er ook zeker modellen die veel viezigheid afstoten (de UV coating van bijvoorbeeld de Sentinel en MasterMouse zijn daar echt uitstekende voorbeelden van, al kunnen die voor sommigen ook weer wat ‘hard’ aanvoelen). Het verschil tussen zo’n harde afstotende coating en een gemiddelde zachte coating na een aantal maanden is, zelfs met normale handhygiëne, echt fors.
Nogmaals: geen harde goed/fout keuze, wel food for thought.
To be wired, or not to be wired.
Het is niemand ontgaan dat de meeste consumentenmuizen draadloos zijn, en de meeste game muizen bedraad. Simpelweg vanwege de meestal zo’n 10 milliseconde vertraging van een (betere) draadloze muis. Beetje nuance: kijk je de hele actie-reactie chain van gebruiker naar server van een online game en je zit al snel op de 200-250ms en is 10ms niet schokkend, veelal niet eens merkbaar, maar online gamen is een serieuze business geworden en elke paar milliseconden winst die voor het oprapen liggen laat je dan ook niet liggen. Een draadje is voor fanatieke gamers dus veelal geen armoe, maar puur prestatie keuze. Hoewel er, met Logitech voorop, hard getimmerd wordt aan draadloze muizen die op gebied van snelheid geen concessies doen komt die beweging ook niet zonder consequenties; het kost aardig meer (serieuze draadloze game muizen onder de 100 euro zijn een uitzondering), en de kabel ligt er alsnog om regelmatig op te laden; enkel de laatste paar decimeter worden draadloos overbrugd. Hoewel draadloos dus zich langzaam zal gaan aanbieden als alternatief, iets wat natuurlijk al het geval was voor de iets meer casual gamer, is het dus niet heel dat menig gamemuizenbouwer het simpelweg bij een draadje houdt.
Extra's-ordinary
Feitelijk een inkoppertje, maar denk ook even na over de extra features die een muis te bieden heeft. Extra’s in de traditionele zin is een lastiger verhaal tegenwoordig. Waar leuke draagzakjes ooit gebruikelijk waren zien we tegenwoordig vooral de keuze voor kostenbesparingen. Af en toe kom je ze nog tegen, net zoals een chique verpakking (echt een uitzondering tegenwoordig), maar echte luxe lijkt wederom onder de 100 euro nauwelijks nog te vinden Ook een niet heel vreemd element, want het zou mij niets verbazen dat de meeste van die tasjes en verpakkingen vlot de prullenbak in is gegaan. Een handje vol muizen biedt nog wel –iets- extra’s, bijvoorbeeld een extra topcover of sidegrip, een extra setje gliders, optionele gewichtjes, of wat leuke stickers (tja, ze moeten wat he?), maar de praktische implicaties blijven veelal beperkt tot een stukje nuance.
Extratjes zijn leuk natuurlijk, zelfs al brengen ze vooral nuanceverschillen.
Hetzelfde kan je ook zeggen voor de RGB verlichting die tegenwoordig overal en nergens in zit, of bijvoorbeeld OLED features in muizen. Het ziet er heel leuk uit, maar de praktische meerwaarde is beperkt; wie kijkt er naar z’n muis? Uiteindelijk zijn die features, net als menig eerder genoemde extra’s, er eigenlijk vooral om op te vallen in een markt met praktisch oneindig veel keuze. Maar er zijn dan ook zo veel prima muizen te koop van eindeloos veel merken, dat het vrijwel onvermijdelijk is dat fabrikanten toch iets proberen te doen om op te vallen, of in het geval van sommige muizen juist het tegenovergestelde doen; opvallend onopvallende modellen in een markt ruim voorzien in kermisattracties. Gelukkig geeft het ons iets te kiezen zullen we maar zeggen?
RGB LEDjes en een LED venster om je instellingen af te lezen; we kunnen over de praktische waarde discussieren maar het oogt toch leuk
Bij het ‘extra softwarepakket’ zien we veelal wel grote verschillen. Deze pakketten variëren van matig tot super gepolijst, echter is het zeldzaam dat een softwarepakket echt noemenswaardige elementen mist. Heel zwaar weeg ik de software dan ook niet, mits het werkt, maar het kan een aandachtspuntje zijn als je iets unieks zoekt, bijvoorbeeld een muis waarbij de instellingen op de muis zelf worden opgeslagen zodat je hem (met je settings) mee kan nemen. Maar ook dat lijkt tegenwoordig meer regel dan uitzondering.
Buy a mousepad stupid!
Deze is best wel cruciaal, maar het effect van een goede muismat zie ik veelal toch worden onderschat. Je kan muizen met een chique sensor kopen, of uitstekende glij-eigenschappen, maar het prestatieverschil tussen een gemiddeld bureau en een instap muismat is veelal groter dan die tussen goedkopere en duurdere muizen, en zelfs een budget sensor profiteert van een beetje mat. Elke keer als iemand een dikke sensor op een gelakte houten tafel gebruikt sterft er ergens een lieve kleine kitten, dus doe dat gewoon niet als je scherp wilt muizen. Sommige sensoren zijn er uiteraard gevoeliger voor dan anderen, maar in elk geval behaal je optimale prestaties enkel met een beetje muismat. Voor je browsen en excel sheets zal het niet hoeven, maar als je een beetje wilt gamen of ontwerpen pak dan ook een muismatje mee.
Grote matjes, kleine matjes, stop ze zeker -niet- in de wasmasjien. Gewoon een vochtig doekje op zn tijd voldoet
Al is het maar een eenvoudig ding van een tientje of wat, het is bijna altijd beter dan niets. Luxere varianten bieden uiteraard vaak net wat meer kwaliteit, bijvoorbeeld gestikte (of anders afgewerkte) randjes om rafelen tegen te gaan en dus langer mee te gaan, of meer specifieke glijeigenschappen. Zal er hier niet te diep in gaan, maar wellicht een leuk onderwerp voor een vervolg artikeltje?
Afsluitend.
Natuurlijk is er nog veel meer om over na te denken bij je muis keuze dan we in deze drie stukken hebben doorgenomen, maar uiteindelijk blijven veel elementen gewoon 100% subjectief. De één vind grote duimknoppen fijn, de andere heeft liever een plekje om zijn pink te rusten, en zodoende gaat niets boven zelf ervaren. Toch hoop ik dat deze stukjes je hebben geholpen even stil te staan bij je huidige gebruik, en een beetje te sturen wanneer je aan een nieuwe muis toe bent; er komt namelijk heel wat meer kijken bij muizen dan enkel die extreme DPI waardes waar je mee suf gegooid wordt. In elk geval moet het muisreviews beoordelen makkelijker maken!
Feedback of vragen? Laat gerust een reactie achter.
Linkjes:
Deel 1: Gripstijlen
Deel 2: Sensorprestaties
Review-leesvoer :D